Zoals Bouba uit De Mol het met wijze woorden zei: het leven is niet altijd een ponykamp. Ook als je in de Chiro zit, kan het leven toeslaan, en kun je gevloerd worden door een depressie of iemand verliezen van wie je zielsveel houdt. Emilie, Lander* en Ilse gingen door zo'n moeilijke periode.

Lander liep jarenlang met een masker rond

“Als je een been breekt, dan zien anderen dat. Maar mentale pijn is niet zichtbaar.”

In de periode dat ik leiding werd, was alles om mij heen één groot vraagteken. Ik was onzeker over mijn studiekeuze, mezelf, mijn toekomst. Die onzekerheid nam me beetje bij beetje in tot op het punt dat ik brak. Ik was mezelf niet meer. De enthousiaste, opgewekte en immer optimistische zelf was weg. Voor de buitenwereld bleef ik wel dezelfde, want ik hield een masker op. Het kostte heel veel energie om me anders voor te doen, maar ik wilde niet dat iemand er iets van wist. Er hangt immers nog altijd zo'n groot taboe rond geestelijke gezondheid. Ik vond het zelfs moeilijk om er met mijn vrienden over te praten. Enkel mijn ouders en zus wisten hoe het echt met mij ging. Ik voelde me zoals iemand die kijkt naar een voorbijrijdende trein, genaamd 'het leven'. De trein raasde maar door, maar ik kon er nergens op stappen.

Ik was ondertussen gestopt met studeren en moest een geloofwaardig verhaal verzinnen waarom ik, degene die altijd goed studeerde, gestopt was. Ik wilde gewoon zijn zoals de rest. Door het taboe en de schaamte die ik voelde, wilde ik niets laten merken. Het is heel moeilijk uit te leggen hoe dat voelt. Ik kan het het beste vergelijken met een hond die je bij hebt. Op sommige dagen was die hond klein en luisterde hij goed. Dat waren de dagen dat het beter met me ging. Maar er waren ook dagen dat de hond zo groot was dat ik hem niet mee kreeg, hoe hard ik ook aan hem sleurde.

Nu gaat het veel beter met mij, vooral omdat ik meer aandacht aan mezelf ben gaan spenderen en minder ben gaan focussen op de dingen en mensen om mij heen. Sporten was een uitlaatklep. Maar vooral de Chiro was belangrijk om er weer bovenop te komen, heel veel Chiro. In die moeilijke periode smeet ik me daar helemaal op. Chiro was – en is nog altijd – mijn grote passie. Die passie heeft me mee weer die echte enthousiaste persoon gemaakt die ik ervoor was.

Ik vind het enorm belangrijk om het taboe rond mentale gezondheid te doorbreken. Je voelt je zo machteloos als je het gevoel hebt dat je er met niemand over kan praten. Het probleem is dat het ook niet meteen zichtbaar is, in tegenstelling tot fysieke pijn. Als iemand een been breekt, zie je dat meteen. Daarom is het ook zo moeilijk voor mensen om te begrijpen, hoe hard ze ook hun best doen en hoe graag ze jou ook zien. Helemaal begrijpen zullen ze nooit. Daarvoor moet je het jammer genoeg zelf meemaken.

Ook Emilie en Ilse gingen door een moeilijke periode. Emilie verloor haar vader aan kanker. Lees haar verhaal hier. Voor Ilse werd alles een opgave en Chiro deed haar inzien dat het niet goed met haar ging. Haar verhaal vind je hier.

(*)Lander is een schuilnaam