Zoals Bouba uit De Mol het met wijze woorden zei: het leven is niet altijd een ponykamp. Ook als je in de Chiro zit, kan het leven toeslaan, en kun je gevloerd worden door een depressie of iemand verliezen van wie je zielsveel houdt. Emilie, Lander* en Ilse gingen door zo'n moeilijke periode.

Ilse herkende zichzelf niet meer

“De Chiro heeft me doen inzien dat het niet goed met me ging”

Een paar jaar geleden ging het niet goed met mij. Ik voelde me al een tijdje niet goed in mijn vel. Ik was een heel positieve en enthousiaste persoon tot het me allemaal te veel werd. Veel dingen werden een echte opgave. Na de leidingskring bleef ik niet meer op café hangen, ik zei regelmatig afspraken af en sliep heel veel omdat ik mentaal en fysiek uitgeput was. Maar pas toen ik besefte dat ik nog bitter weinig genoot van onze Chirozondagen en de vriendschappen in de leidingsploeg, wist ik dat er iets niet klopte. De Chiro heeft me doen inzien dat het niet goed met me ging. Op een avond stond ik met twee vriendinnen na te praten na de activiteiten en kwam het er opeens allemaal uit: hoe leeg ik me voelde, hoe ik mezelf niet meer herkende, hoe ik niet wist wat ik nu moest doen.

Terwijl ik binnenin geen blijf wist met mezelf, bleven de leidingsploeg, onze leden en andere mensen me zien als optimistisch en altijd goedgezind. De drempel om te zeggen dat ik me op dat moment echt rot voelde, was daardoor heel hoog. Het blijft taboe. Mensen voelen zich ongemakkelijk bij onderwerpen als depressie of burn-out. Heel vaak leeft het idee dat je je er gewoon over moet zetten of dat je te zwak bent als dat niet lukt. Terwijl ik mezelf veel ellende had kunnen besparen als ik vroeger had aanvaard dat het was mistig werd in mijn hoofd en ik rust had durven nemen. Het zijn vaak de mensen die het hardst blijven doorgaan die het hardst crashen.

Een van mijn beste vriendinnen was dat jaar mijn medeleidster. Dat heeft enorm geholpen, het was veel gemakkelijker om er met haar over te praten. Zij begreep waarom ik er niet altijd kon zijn op zondag. Zij was ook groepsleidster en dat was voor haar niet simpel, zeker niet toen ik op een bepaald moment opgenomen werd in het ziekenhuis. In haar rol als groepsleiding probeerde ze hierover te praten met de rest van de leidingsploeg omdat zij erg geschrokken waren, terwijl het ook voor haar natuurlijk heel emotioneel was.

Ook Emilie en Ilse gingen door een moeilijke periode. Emilie verloor haar vader aan kanker. Lees haar verhaal hier. Lander liep jarenlang met een masker rond. Hij vertelt er hier over.