Zoals Bouba uit De Mol het met wijze woorden zei: het leven is niet altijd een ponykamp. Ook als je in de Chiro zit, kan het leven toeslaan, en kun je gevloerd worden door een depressie of iemand verliezen van wie je zielsveel houdt. Emilie, Lander* en Ilse gingen door zo'n moeilijke periode.

Emilie verloor haar vader aan kanker

“In de Chiro kon ik even ontsnappen aan de pijn”

Op een zondagnamiddag in december van mijn eerste jaar als leidster kreeg ik een sms'je van mijn mama. Mijn papa had een auto-ongeluk gehad en was naar het ziekenhuis gebracht. Eerst dachten ze dat hij een epilepsieaanval had gehad waardoor hij de controle over het stuur had verloren. Later bleek dat hij tijdens het rijden buiten bewustzijn was geraakt door een tumor in zijn hoofd. Mijn papa leed aan kanker, en anderhalf jaar later zou hij daaraan sterven.

Ik woon in een klein dorp in West-Vlaanderen en nieuws verspreidt zich daar snel. De overbuurvrouw was vroeger VB in onze Chirogroep en alle kinderen uit mijn straat zitten ook in de Chiro. Via via wist de leidingsploeg dus meer over de situatie. Ik ben uiteindelijk blij dat het zo gegaan is, want anders had niemand het ooit geweten. Ik heb er zelf nooit verteld over mijn papa.

Ik was vooral bang om te veel te moeten uitleggen, te veel details te moeten vertellen, te veel emoties en persoonlijke ervaringen te moeten delen, want daar ben ik niet goed in. Ik wilde ook absoluut niet met de neus op de feiten gedrukt worden. De Chiro wilde ik liever houden als een gelukkige, veilige zone. Ik hoopte er te kunnen doen alsof er niks veranderd was, alsof alles gewoon prima was, alsof niemand ziek was. Een halve dag per week om de realiteit te ontlopen.

Gelukkig voor mij wisten de groepsleiding en de VB's daar goed mee om te gaan. Af en toe vroeg iemand hoe het thuis ging, en als ik daar dan kort op antwoordde, vroeg gelukkig niemand door. De keren dat ik wel overstuur in de Chiro aankwam, werd ik getroost. Misschien werd er wel gepraat over mij als ik er niet bij was. Misschien werd er voor mij wel een oogje dichtgeknepen als ik verplichtingen niet kon nakomen. Maar daar heb ik alleszins nooit iets van gemerkt.

Het belangrijkste dat mijn leidingsploeg voor mij heeft gedaan, is mij niet anders behandelen dan anderen, af en toe een luisterend oor bieden, maar vooral een plaats en een groep zijn waar ik in de eerste plaats plezier kon maken. Niet te serieus, niet te veel praten, niet te veel emoties. Gewoon een deeltje van de groep kunnen zijn.

Ook Lander en Ilse gingen door een moeilijke periode. Lander liep jarenlang met een masker rond. Lees zijn verhaal hier. Voor Ilse werd alles een opgave en Chiro deed haar inzien dat het niet goed met haar ging. Haar verhaal vind je hier.