Het idee exact hetzelfde te doen als je voorgangers decennia geleden, zorgt soms voor sprankeltjes magie. Tradities verbinden ons niet alleen met elkaar, maar ook met ons verleden. Traditie komt namelijk van het Latijnse word tradere, wat doorgeven en ter bewaring geven betekent. Bo van Chiro Sjaloom uit Voortkapel en Chloé van Chiro Kanjo uit Zulte verzamelden voor deze Dubbelpunt enkele leuke, grappige, schattige en vage tradities die leiden tot groepsmagie.

Door Romy

Dubbelpunt: Meiden, vertel eens welke vage maar magische tradities jullie met de leiding hebben? 
Bo: Nieuwe leidsters moeten in de mis van Christus Koning een leidingsbelofte afleggen. De meesten beloven dan dat ze zich hard zullen inzetten voor het Chirojaar en dat ze hun leden de tijd van hun leven zullen geven. 
Wie goed oplet, merkt dat er in elke belofte een vreemd woord zit en dat deze woorden een thema vormen. De oudere leiding geeft enkele weken voor Christus Koning een thema. Tractors, snoep en frituurvleesjes zijn bijvoorbeeld al aan bod gekomen. Binnen dat thema kies je als nieuwe leiding een woord dat je verwerkt in de belofte. In mijn jaar was het thema ‘drank’. Ik heb dat in mijn belofte verwerkt als: “Meg (mijn medeleidster) en ik, dat was direct een shotje in de roos. Kriek het al, dees jaar gaat een goeie zijn.” Een jaar later hadden ze het thema ‘snoep’ en zei iemand: “Met mijn jas en snickers aan…” en “Chiro maakt kinderen blij, ouders horen daar ook bij”. 
Chloé: Iedereen hoort erbij bij ons! Op random momenten, zonder aanleiding, roept iemand “Ik ben Chloé”. Daarna roept iedereen tegelijk “CHLOÉ IS OKÉ”. Zo gaan we de groep af en dat zorgt voor lachwekkende momenten en een leuk samenhorigheidsgevoel.
Tijdens het uitgaan hebben we met de leiding een bepaald liedje afgesproken waarop iedereen tegelijk hun glas leegdrinkt. Dat is ‘Unwritten’ van Natasha Bedingfield. Op het stukje “Reaching for something in the distance” klinken we onze bekers in de hoogte tegen elkaar en drinken we de rest van onze beker leeg. Als je beker niet leeg is voor het refrein begint, moet je de persoon links van je kussen. 
Een traditie die ook al lang meegaat onder de leiding heeft met het liedje ‘Leonardo’ van K3 te maken. Op heel dat lied dansen we rond een tafel of als er geen tafel is, gewoon in een cirkel. We huppelen, soms wisselen we eens van richting, nu gaat het eens wat sneller, dan weer wat trager… Sfeer verzekerd!

Dubbelpunt: Op welke manier dragen die tradities bij aan het groepsgevoel? 
Bo: Onze traditie gaat al bijna tien jaar mee, dus zowel de oud-leiding als leiding kijken altijd heel hard uit naar de leidingsbeloftes. De ouders en de jongensgroep – wij zijn een Chirogroep met enkel meisjes – zijn niet echt op de hoogte van onze traditie, dus het is een beetje een inside joke binnen de leiding en oud-leiding.
Chloé: Die tradities zijn er eigenlijk spontaan gekomen. Ik herinner me nog het moment dat een leidster het voorstel deed voor de traditie met het liedje, omdat ze iets gelijkaardigs deed met een andere vriendengroep. We zochten samen naar een song die niet te vaak maar toch nu en dan gespeeld wordt en zo kwamen we op ‘Unwritten’. Elke keer als we ‘Unwritten’ of ‘Leonardo’ horen, zie je ons allemaal enthousiast naar elkaar toe gaan. Iedereen om ons heen ziet het wel en snapt wel wat er gebeurt, dus het is niet echt een inside thing, maar toch is het iets van onze leidingsploeg. 

Dubbelpunt: En voor Chiro Sjaloom stopt het niet bij één traditie op Christus Koning? 
Bo: Na Christus Koning gaan wij samen met de meisjes, de jongens en de oud-leiding op kroegentocht in de buurt. Het meest vage café waar we binnengaan, is zonder twijfel het orgelmuseum: een ruimte vol orgels waar schlagermuziek uit komt. We dansen dan de polonaise, pakken de knuffelaap die daar standaard op een orgel zit mee in de kring en er is ook wel altijd iemand die de zwarte hoge hoed opzet. Het is een vage plaats, maar de kroegentocht zou de kroegentocht niet zijn zonder stop in het orgelmuseum. 

“We schrijven onze frustraties op borden en gooien die vervolgens kapot”

Dubbelpunt: Wat is jullie leukste vage traditie? 
Bo: Sowieso de toer! Wij gaan met oud op nieuw rond bij alle ouders van de leiding om hen een gelukkig Nieuwjaar te wensen. We zingen dan een liedje en krijgen van hen een hapje en drankje. Het vage aan de toer is dat we niet in Voortkapel, maar wel in de abdij van Tongerlo beginnen. Wij hebben een goeie band met onze proost en hij voorziet elk jaar rond 7 à 8 uur ’s morgens pistolets met kaas of hesp en uiteraard een lekkere blonde of donkere Tongerlo. We doen ook alles met de fiets, want we drinken en zijn uiteraard verantwoordelijk (knipoogt). 
Onze toer staat los van die van de Chirojongens, maar we starten wel samen in de abdij. De proost voorziet ook altijd een manier om de tafels in te delen waardoor jongens en meisjes door elkaar zitten. Die goede start zet meteen de toon voor de rest van de dag, want ’s avonds komen wij weer bij elkaar om samen te feesten. Dat we samen beginnen en eindigen is goed voor de groepsmagie, zeker omdat we aparte Chirogroepen zijn.
Chloé: Op kamp staat de leiding altijd een beetje vroeger op dan de leden om de dag rustig te beginnen met een ochtendmomentje onder de leiding. Dat gaat van een kringmassage, meditatie en yoga, tot therapie waarbij we onze frustraties op borden schrijven en die vervolgens kapot gooien. Het is altijd gezellig om de dag samen te starten zonder dat iemand zich schaamt voor haar mottig ochtendhoofd.
Wat ik ook een leuke traditie vind, is dat wij als leiding onze gsm niet bijhebben op kamp. Veel Chirogroepen kijken daar raar van op. Wij nemen de gsm’s wel mee, maar geven ze af aan de kookouders. We mogen onze gsm enkel gebruiken voor noodgevallen, of als we ons buiten de kampplaats begeven. Ook de leden mogen hun gsm’s niet meenemen op kamp. De meesten missen hun gsm zelfs niet, want je bent de hele dag bezig. Kamp is voor ons tien dagen afgesloten zijn van alles wat zich in de buitenwereld afspeelt. Als er belangrijk nieuws zou zijn, dan horen we het wel van de koks. Na het kamp heb je vaak zelfs geen zin om je gsm direct te checken. 
Bo: Een kamp zonder gsm’s doen wij ook. 

Dubbelpunt: Jullie vertelden net over tradities onder de leiding, maar zijn er ook tradities waar jullie de leden bij betrekken? 
Bo: In de loop van het kamp maken we de ribbels warm om te gaan spoken bij de aspiranten. Ze mogen dat natuurlijk alleen als ze tijdens het kamp heel braaf geweest zijn. De voorlaatste nacht maken we de ribbels wakker en gaan we muisstil met onze zaklampen naar de aspitent. De aspi’s, die die avond heeeeel moe zijn en daarom extra vroeg zijn gaan slapen, zitten uiteraard mee in het complot. Zij vinden het zelf supertof om het spelletje mee te spelen en de ribbels vinden het spoken natuurlijk superspannend. Een echte win-win dus. Ook ’s morgens is het zalig om te zien hoe de ribbels doen alsof ze van niets weten wanneer de aspi’s uit de tent komen.
Chloé: Voor en na het eten op kamp zingen wij gebedsliedjes. Bij het laatste avondmaal op kamp is dat traditioneel het ‘Onze Vader’ en dan gaan we helemaal los. We slaan op tafel, gaan op stoelen en banken staan en schreeuwen onze stemmen kapot. Heel veel groepssfeer, ook met de leden!
Op de een of andere manier ontstaat er elk jaar op kamp ook een uit de hand gelopen watergevecht. Dat begint bij leiding die aan tafel bekers water naar elkaar gooit en gaat verder tot kannen water. Het is iedereen tegen iedereen. Dat is big entertainment voor de leden, want zij willen hun leiding helpen en gaan zelfs kannen water halen voor hen. Meestal eindigt het met schoenen die met krantenpapier moeten drogen en een goed verhaal achteraf.

“De ribbels vinden het spoken bij de aspi’s superspannend”

Dubbelpunt: Tot slot, wat is de meest emotionele traditie die zorgt voor groepsmagie? 
Bo: Op de laatste avond van het kamp werpen de stoppende leidsters een Chirovoorwerp zoals een rok, trui of T-shirt op het kampvuur. Dat gebeurt altijd nadat de tippers zijn gaan slapen en het is echt een heel speciaal moment voor de overblijvende leiding en leden. De stoppers gaan rond het vuur staan, werpen hun voorwerp erin en knuffelen elkaar. Ondertussen begint natuurlijk iedereen te wenen, omdat we triest zijn dat ze stoppen, maar ook dankbaar zijn voor alle mooie jaren en de vriendschap.

Bo en Chloé, bedankt dat jullie die tradities met ons wilden delen. Dat jullie ze nog lang mogen verderzetten.