'Dat vond ik wel raar, dat ook in de winter iedereen in korte broek naar de Chiro kwam'

 

Veertien jaar geleden kwam Majd Khalifeh als jonge twintiger na een lange reis als Palestijnse vluchteling aan in België.  Hij belandde in een asielcentrum in Broechem en maakte langzamerhand kennis met de Vlaamse samenleving.  Toch kon hij zijn plekje erin niet meteen vinden.  'De Vlaamse cultuur is erg gesloten en moeilijk te begrijpen voor nieuwkomers.  Toen ik de Chiro leerde kennen, opende dat nieuwe perspectieven voor mij.' Vandaag werkt Majd als Midden-Oostenjournalist voor de VRT.  Onlangs bracht hij het boek 'Herboren' op de markt over zijn afgelegde weg als nieuwe Belg.

Door Amina

 

DUBBELPUNT: Majd, in vergelijking met heel wat Superhiro's die we eerder interviewden, ziet jouw Chirocarrière er wel een beetje anders uit.  Kun je ons vertellen hoe je precies in de Chiro bent terechtgekomen?

Majd: Ik ben sowieso anders dan de andere Superhiro's die al gepasseerd zijn.  Ik noem mezelf niet graag een 'bekende Vlaming', maar eerder een actieve burger.  Maar dus: tijdens de eerste weken die ik in het asielcentrum doorbracht, verveelde ik mij enorm en was ik al op zoek naar een bezigheid.  Ik had mezelf enkele doelen voor ogen gesteld die ik in de maatschappij wou bereiken.  Mijn top drie: papieren in handen krijgen, een goede job bemachtigen en uiteraard de Nederlandse taal zo snel mogelijk onder de knie krijgen.  Nummer drie heb ik grotendeels aan de Chiro te danken.

Via de jeugddienst van Broechem kwam ik terecht bij de lokale Chirogroep.  Ik werd er warm ontvangen en met veel enthousiasme legde de toenmalige leidingsploeg het een en ander aan mij uit.  Diezelfde zondag nog startte ik als enige jongen in een groep van allemaal aspimeisjes.  Hoewel ik meerderjarig was, draaide ik eerst nog een jaartje mee als lid, om wat feeling te krijgen met het Chirogebeuren.  Los van de spelletjes en opdrachten die ik leerde kennen, maakte ik voor het eerst ook kennis met de gewoonten binnen de Vlaamse samenleving.  Tussen de muren van het asielcentrum had ik geen contact met de lokale inwoners van Broechem.  Daar begroette zelfs niemand mij wanneer ik over straat wandelde.  Naast het feit dat ik me op zondag kon gaan uitleven, was het voor mij op cultureel vlak ook een verrijking om naar de Chiro te gaan.

Toen ik iedere week vanuit het centrum met de fiets en in korte broek vertrok, keken andere asielzoekers soms wel gek naar mij.  Niemand wist wat Chiro was, maar toch zeiden velen dat ik er mijn tijd verspilde, dat ik mijn tijd beter kon vullen door in 't zwart te gaan werken in afwachting van de papieren.  Maar ik zag het nut van de Chiro wel in.  Het was meer dan enkel spelletjes spelen alleen.  Ik bouwde er iedere zondag mijn Vlaamse identiteit een stukje verder uit.

 

DUBBELPUNT: Dus alles begon voor jou bij de aspi's.  Hoe lang ben je daarna nog bij de Chiro gebleven?

Majd: Na dat ene aspi-jaartje ben ik nog één jaar leiding geweest van de bengels (n.v.d.r. ribbels).  Ook dat was een leuke ervaring.  Kinderen entertainen, gevoel voor verantwoordelijkheid ontwikkelen en jezelf ook nog goed blijven amuseren.  Tegelijkertijd kon ik de kinderen iets bijbrengen uit mijn eigen cultuur.  Zo vonden ze het geweldig om eens te zien hoe hun naam in het Arabisch geschreven wordt, en nog geweldiger als ik die ook op hun Chirorok of ‑short schreef.

 

'Ik zat liever in de 'primitieve' Chirolokalen dan tussen de vier muren van het asielcentrum' 

 

DUBBELPUNT: Zijn er dingen die je in het begin een beetje raar vond in de Chiro?

Majd: Ja, er waren veel dingen waarvan ik in het begin een beetje schrok.  Bijvoorbeeld toen ik zag dat Chirowerking ook in de winter doorloopt en dat ook dan, ondanks de lage temperaturen, de leden toch iedere zondag met een korte short buitenspelen.  Maar ook de Vlaamse humor en de manier waarop jongens en meisjes met elkaar omgaan, zijn helemaal anders dan binnen de Palestijnse cultuur.  Daarnaast had onze Chirogroep vrij primitieve lokalen, maar misschien was dat nu juist nog wel wat ik heel leuk vond.  Voor mij maakte dat helemaal niets uit.  Het is niet dat ik luxe gewend was.  Integendeel, ik zat veel liever in die primitieve lokalen dan tussen de vier muren van het asielcentrum. 

Na een Chirokamp zag ik hoe de kinderen telkens naar huis terugkeerden, samen met hun ouders.  Bij mij was dat juist omgekeerd.  Ik keerde iedere keer terug naar het kamp.

 

DUBBELPUNT: Hoe zouden jeugdbewegingen volgens jou het beste maatschappelijk kwetsbare kinderen betrekken bij hun werking?

Majd: Ik ben daar natuurlijk geen expert in, maar vanuit mijn eigen ervaring zou ik jeugdbewegingen sowieso kunnen aanraden aan iedere nieuwkomer hier in België.  Binnen een groep Vlaamse leeftijdsgenoten kunnen zij ongetwijfeld veel meer leren dan binnen de lessen integratietechnieken die door de overheid aangeboden worden.  Jeugdbewegingen hoeven daar in mijn ogen niet echt iets speciaals voor te doen.  Ik vind het onnodig om aparte groepen op te richten voor anderstaligen of mensen met een andere origine.  Het hele idee om aan cultuuruitwisseling te doen, zou hieraan verloren gaan.  Nieuwkomers kunnen pas echt veel leren binnen een jeugdbeweging als ze ook kunnen omgaan met de lokale bevolking.

 

DUBBELPUNT: Ondertussen heb je zelf ook al een kleutertje als dochter.  Stuur je haar later ook naar de Chiro?

Majd: Dat zal iets zijn dat Maya volledig zelf mag beslissen, maar ik zal vast en zeker proberen haar te overtuigen.  Ikzelf blijf de Chiro dankbaar voor alles wat ik er heb geleerd, dus wie weet kan het ook mijn dochter helpen in haar verdere leven.

Dank je wel, Majd, voor dit interessante interview!