Dubbelpunt stelt de meisjes van Chiro Geertrui de vraag: Ça va?!

 

“Wat gezegd moet worden, moet gezegd worden”
 

Vanop de hudo heb je een prachtig uitzicht op de uitgestrekte weides van het bloedhete Baclain. Het is in dat dorpje dat Dubbelpunt zich bij zonsondergang nestelt bij de leidsters en VB van Chiro Geertrui, de Chiromeisjes van Melle. We vragen hoe het met hen gaat, hoe het écht met hen gaat.
 

DUBBELPUNT: Goedenavond dames. Hoe is het hier op kamp? Alles goed met jullie?

Rani: Ik heb er enorm veel zin in. Dit jaar sta ik voor de eerste keer bij een jongere afdeling, de kwiks! Het zal zalig zijn om met de kleintjes het kamp te beleven. Dat is toch een heel andere ervaring dan bij de tiptiens of aspi's. Voor hen is alles nieuw en spannend (n.v.d.r.: ze gaan pas op 'groot kamp' vanaf de kwiks).

DUBBELPUNT: Het nieuwe jaarthema is 'Ça va?!', waarbij de Chiro wil stilstaan bij het mentale en algemene welzijn van alle leden. Wat vinden jullie daarvan?

Elizabeth: Dat vind ik wel een goed thema. Het is ook zeer actueel! Niet iedereen beseft dat soms heel jonge kinderen al problemen kunnen hebben. Het is dus goed dat de Chiro daarover kan sensibiliseren.

Anaïs (groepsleiding): Niet alleen mentaal, maar ook fysiek, natuurlijk. Leden moeten bij ons kunnen komen met alle kwaaltjes!

Sarah: De Chiro is voor velen ook een eerste stap om met problemen naar buiten te komen. Op school of thuis is dat soms moeilijker. De Chiro is laagdrempeliger en de contacten die je daar hebt, zijn losser. Met je leiding kan je een dieper gesprek hebben als je dat wilt. Het feit dat de Chiro daar dit jaar op ingaat, is dus zeker goed!

DUBBELPUNT: Wat kan de Chiro doen om dit thema aan te brengen?

Astrid (VB): We zijn geen ouders of leerkrachten van het kind, dus we hebben sowieso al op een andere manier contact met de jongeren. De Chiro kan ons dus methodieken aanreiken die we kunnen gebruiken om problemen te bespreken, bijvoorbeeld via groepsgesprekken of een themaspel. Ons doorverwijzen naar andere oplossingen is ook goed. We kunnen niet alles doen, natuurlijk.

“Als leiding ben je ook een vertrouwenspersoon”

DUBBELPUNT: Hebben jullie al eens een ervaring gehad waarbij iemand binnen de Chiro een gesprek nodig had?

Anaïs: Zeker en vast. Met de leidingsploeg proberen we alles bespreekbaar te maken. Iedereen moeten weten dat we er voor hen zijn als ze ergens mee zitten.

Rani: Leden moeten weten dat hun leiding er voor hen is – niet alleen om spelletjes te spelen, maar ook als vertrouwenspersoon. Het zou jammer zijn om te weten dat je had kunnen helpen, maar dat niet gedaan hebt omdat iemand haar hart niet durfde te luchten.

Astrid: Binnen de leidingsploeg kunnen we over alles babbelen. We zijn een grote groep vriendinnen, doordat we elkaar al zo lang kennen. We zijn samen opgegroeid en dan kent iedereen elkaar natuurlijk door en door.

DUBBELPUNT: Hoe gaan jullie om met heimwee? Daar hebben veel jonge kinderen het moeilijk mee.

Rani: De meeste ouders weten dat van hun kind en dan zeggen ze ons dat op voorhand. Dan weten we al direct wie we nét iets meer aandacht moeten geven.

Sarah: Als we zien dat iemand heimwee heeft, gaan we altijd even babbelen. De kinderen komen ook nog vaak naar ons toe. Dan babbelen over welke leuke dingen we nog gaan doen en zo. Maar als dat niet werkt, hebben we ook nog onze heimwee-vitamientjes. Die kunnen wel een beetje naar aardbei smaken! (iedereen lacht)

“Na het kamp willen we elkaar meteen weer zien. Of toch na eerst gedoucht te hebben.”

DUBBELPUNT: Denken jullie dat leidsters makkelijker aanspreekbaar zijn dan leiders?

Anaïs: We gaan op 'klein kamp' samen met onze Chirojongens. Dan is het wel opvallend dat de meeste kleintjes naar de leidsters gaan als ze het moeilijk hebben.

Rani: De jongens vinden vooral dat de 'stoere' leiders niet mogen zien dat ze heimwee hebben.

Astrid: Als VB of in de keuken heb je natuurlijk wel een moederrol, dat is moeilijker te vinden bij Chirojongens.

 

DUBBELPUNT: Kunnen jongens dan moeilijker over hun gevoelens babbelen?

Rani: Dat is volgens mij wel zo. In groep praten mannen niet graag over hun gevoelens. Dat doen ze het beste als ze alleen kunnen babbelen met een goeie vriend of vriendin. Meisjes hebben het daar makkelijker mee, denk ik.

Sarah: Er is wel een verschil tussen jongens en meisjes, denk ik. Met jongens kun je het beste babbelen aan het kampvuur met een pint erbij. Dan gooien ze er alles uit.

Astrid: Mannen zeggen soms ook gewoon heel rechtuit wat ze bedoelen, dus dat komt misschien ongevoelig over. Wij zijn soms voorzichtiger met onze mening of kritiek om elkaar niet persoonlijk te kwetsen. Dat proberen we natuurlijk te vermijden, maar wat gezegd moet worden, moet gezegd worden!

 

DUBBELPUNT: Zal je na het kamp blij zijn dat je elkaar even niet meer hoeft te zien, of zal je elkaar meteen missen?

Sarah: Ik denk vooral dat we nadien heel trots mogen zijn op wat voor kamp we weer hebben neergezet! Op de avond van het kampvuur is de vriendschap goed te voelen.

Anaïs: Toen ik nog geen leidster was, had ik soms wel eventjes genoeg van iedereen en was ik blij dat ik naar huis mocht. Nu ik leiding ben, voel ik exact het tegenovergestelde! Na het kamp wil ik dan meteen weer afspreken.

Astrid: Meestal duurt dat tot na de eerste douche! Wanneer iedereen alle vuiligheid van haar lijf heeft kunnen wassen, zijn we weer klaar om af te spreken.