Chiro – uit het Baggerboek

Toen ik zes jaar was, wist ik nog niet waar het om draaide, onschuldig en naïef speelde ik met mijn makkers. De Chiro was zoiets als een tweede thuis, maar dan veel groter en dat bleef zo tot bij de rakkers. 

We waren jong en we voelden iets van binnen, het was geen honger, het was geen dorst, het was iets waardoor ik groter werd, maar wat het was, kon ik niet verzinnen.

En plots was ik veertien en begon er iets te branden, het was geen vuur en het deed geen pijn, soms was het groot en dan weer klein. De leider zei dat het Chiro was, maar ik zei dat hij zijn smoel moest houden. Ja, ik was een stoere man, een echte topper, maar besefte al te goed wat hij bedoelde.

Mijn eerste pint, mijn eerste brommer, mijn eerste lief, de smaak van het goede leven nestelde zich achter mijn gehemelte, en ook in de Chiro veranderde er iets. Ik was nu een grote jongen, en trachtte volwassen te zijn, maar zo gemakkelijk was dat niet.

Een zoektocht naar mezelf, die ene ik tussen die anderen. Sommige vrienden gingen weg, anderen kwamen er bij, maar zij die bleven wisten dat ze kerel waren.

De Chiromicrobe had me nu goed te pakken, maar heel diep zat ze nog niet. Er was nog veel dat ik moest leren, maar ik leerde leren van anderen. Chiro begon stilaan een betekenis te krijgen. Het was meer dan spelen, het was meer dan zondag, het was een manier van leven. Ik vroeg mezelf: “Wat is er aan de hand?” en toen, toen was ik aspirant.

En dan, die ene dag waar ik zolang op wachtte, de dag waarop ik een stukje Chiro werd, een dag van vallen en opstaan, nog vers in mijn gedachten. Men noemde mij leider, de grote held. ‘’t is iets waar je voor leeft.’ Had men mij verteld. Ik wist niet of ik het geloven moest, maar stilaan groeide er iets in mij, ik wist niet wat het was en ik weet het nog steeds niet hoe ik het moet noemen, maar één ding weet ik zeker, je raakt het nooit meer kwijt, want alles wat ik hier heb geleerd, is voor altijd.