Triiiiiing! Het onaangename geluid van de wekker haalt Eenhoorn bruusk uit zijn droom over regenbogen en dansen op de wolken. Met tegenzin rolt hij uit zijn bed en sloft hij naar de badkamer. Wanneer hij voor de spiegel de slaap uit zijn ogen wrijft, valt hem iets vreemds op. Eenhoorn wrijft nog eens in zijn ogen. Zag hij dat nu goed? Hij knippert een paar keer en knijpt daarna hard in zijn hoorn om er zeker van te zijn dat hij niet meer slaapt. Hij ziet het goed: zijn manen veranderen voortdurend van kleur. Alle kleuren van de regenboog flitsen voorbij.

Verward staart Eenhoorn in de spiegel. Zijn manen zijn plots helder groen geworden. Hij schudt een paar keer, maar de regenboog van kleuren komt niet meer terug. Dan ziet hij in de hoek van de spiegel iets verschijnen. Het lijken wel letters. Ze dansen over de spiegel en lijken Eenhoorn uit te dagen.  Eenhoorn kan er niets van maken. Herkent hij daar nu een L? En een J? Hij houdt zijn hoofd een beetje schuin. “Is dat een OE?” Langzaam maar zeker schuiven de letters op hun plaats. J-A-L-O-E-Z-I-E, spelt Eenhoorn in zijn hoofd. Hij denk even na, die emotie kent hij niet. “Jaloezie” fluistert hij dan voorzichtig. Er gebeurt niets.

Eenhoorn schudt zijn manen nog eens door elkaar en zegt opnieuw nog altijd wat aarzelend “Jaloezie.” Weer niets. Dan zet hij zich recht op z’n poten. Hij maakt zich groot en zegt vol vertrouwen met luide en duidelijke stem: “Jaloezie!” Hij is nog niet uitgesproken of zijn manen krijgen weer alle keuren. “Oef,” denkt Eenhoorn, “ik heb mijn vrolijke manen terug! En dan nu mijn tanden poetsen en mijn hoorn opblinken.”

Wanneer hij opkijkt uit de wasbak, ziet hij dat zijn manen felrood zijn geworden. “Niet opnieuw,” zucht Eenhoorn. In de spiegel bewegen intussen honderden piepkleine rode hartjes door elkaar. Eenhoorn volgt gefascineerd hun bewegingen. Hij ziet de hartjes groter en groter worden, tot hij zichzelf niet meer kan zien. Meer en meer hartjes worden naar de rand van de spiegel gedreven, tot er nog maar één groot hart overblijft.

Net wanneer Eenhoorn zich afvraagt of het hart nog groter kan worden, ontploft het. In de spiegel staat nu in dikke rode letters VERLIEFD te lezen. Eenhoorn weet wat hem te doen staat. Hij leest het woord een paar keer, tot het helemaal vertrouwd klinkt, en roept het dan uit volle borst door de badkamer. “Verliefd, verliefd, VERLIEFD!” Eenhoorn begint het wel leuk te vinden, die verschijningen in de spiegel.

De hele ochtend ziet hij zijn manen van kleur veranderen en maakt hij telkens kennis met een nieuwe kleur en een nieuwe emotie. Een rollercoaster, maar wat voor één! Aan het einde van de ochtend is Eenhoorn uitgeput, maar ook dolgelukkig. Hij wist niet dat er zoveel emoties waren en dat zijn manen al die emoties konden uiten. Met een gelukzalige glimlach op zijn gezicht legt hij zich even op zijn steen in het zonnetje voor een dutje. Dat heeft hij wel verdiend.

Het hele verhalenboek kun je hier downloaden.