Toen was anders

Nu is beter

Maar zonder toen

Was nu ook anders

Als je je niet goed voelt, of net iets té goed, dan kan het gebeuren dat fantasie en werkelijkheid in elkaar beginnen over te lopen. Wouter (28 jaar, oud-leiding Chiro Battel) maakte het mee. Eenhoorn ging met hem een praatje slaan.
 

Eenhoorn: Dag Wouter. Onze eerste vraag voor jou: ça va?
Wouter: Ja! Nu gaat het wel. We zijn nu drie psychoses later. De realiteit was even niet bereikbaar, de fantasie nam de laatste keer alles over. Maar nu gaat alles ça va.

Eenhoorn: Vertel, Wouter, wat is jouw verhaal?
Wouter: Mijn verhaal begint tijdens het kamp toen ik aspileiding was. Via bezoekers op onze kampplaats kreeg ik drugs te pakken. Ik zat ermee gewrongen. Want voor mij was er een duidelijk verschil tussen de momenten waarop ik gebruikte en wanneer ik in leiding stond. Tot dan toe kon ik dat perfect gescheiden houden, maar de drang bleek toch te groot. Plots ging het pijlsnel bergaf met mij. En tegelijkertijd ging het, volgens mezelf, in stijgende lijn. De fantasie nam de overhand. De euforie begon mijn werkelijkheid te vertroebelen. En zonder dat ik het zelf doorhad, gleed ik weg in een psychose. Ik voelde me als Zeus, zowel fysiek als psychisch kon ik precies alles aan. Niets strookte meer met de realiteit. Het was een heel intense ervaring, maar het kroop heel stiekem binnen. Gelukkig was het al nawacht en waren de meeste leden niet meer op kamp. En toen kwam de harde realiteit dan toch binnen en werd ik opgenomen.

Eenhoorn: Was er een aanleiding voor je psychose? Voelde je jezelf wat minder goed in je vel?
Wouter: Integendeel! Ik voelde me goed, enkel op studievlak liep het niet zo geweldig. Ik had echt niet verwacht dat mij dat kon overkomen, er waren echt geen negatieve gevoelens of zo waar ik mee zat. Het overkwam me gewoon. Het is misschien net doordat ik me zo goed voelde dat ik een euforische psychose heb gekregen. Zalige kampomgeving, leuk met de leiding, je weet wel. Het had evengoed een angstpsychose kunnen zijn. De echte trigger waren de drugs, natuurlijk.

Eenhoorn: Welke rol heeft de Chiro voor jou gespeeld?
Wouter: Voor mijn psychose was het zalig in de Chiro. Maar erna is er een stemming gehouden of ik nog in de Chiro mocht blijven. Helaas was niet iedereen overtuigd en werd ik uit de groep gezet. Dat heeft toen heel veel pijn gedaan, maar ik snap dat ze vonden dat er een grens overschreden was. Anderzijds had een tweede kans, na mijn opname, me echt deugd gedaan. Maar we zijn wel 'goed' uiteen gegaan. Ik heb me later nog kunnen inzetten voor de Chiro.

Eenhoorn: Kon je er met je medeleiding over babbelen?
Wouter: Ja hoor! De VB van toen heeft daar een grote rol in gespeeld. Er is een gesprek geweest met mijn ouders. Dat is allemaal goed verlopen. En vandaag kom ik nog altijd goed overeen met mijn medeleiding van toen. Ik heb een fout gemaakt, maar ze hebben me niet laten vallen.

Eenhoorn: Welk tip geef je mee aan leidingsploegen?
Wouter: Er was een oude koning die wist dat hij in goede tijden niet mocht beginnen zweven. Maar hij wist dat hij in slechte tijden de moed niet mocht laten zakken. Daarom liet hij een ring graveren met erop 'It will pass'. Dat is mijn raad: alles is tijdelijk en het meeste dat je overkomt, heeft na een tijd minder impact dan op het moment zelf. Laat een bepaalde situatie niet je hele leven overnemen. Zorg dat er voor iedereen een uitlaatklep is. Wees eerlijk tegenover jezelf en tegenover anderen en zet wanneer nodig de stap naar hulp. Die is vaak maar één stap van je verwijderd.

Eenhoorn: Die stap is toch vaak moeilijk. Hoe kan een Chirogroep daarbij helpen?
Wouter: Observeer goed. Je kan vaak zien dat het niet goed gaat met iemand. Het is erg belangrijk dat je op dat moment de durf hebt om te handelen: doe met je groep iets voor die persoon. Praat erover! En zorg voor een veilige omgeving: een goede groepssfeer is daarvoor cruciaal. Doe genoeg samen. Als iemand zich aanvaard voelt in een groep, is de stap om iets te zeggen véél kleiner.

Eenhoorn: En nu?
Wouter: Het kan me altijd nog overkomen. Er zijn tal van factoren die erop kunnen inwerken. Maar ik werk heel bewust aan het beperken van die factoren om alles zo goed mogelijk onder controle te houden. Ik krijg daarnaast nog psychologische begeleiding en opvolging. Ook mijn familie speelt een erg belangrijke rol.

Eenhoorn: Heb je nu nog contact met die leidingsploeg van toen?
Wouter: Jaja! We zien elkaar nog en kunnen er goed over spreken. Moppen maken over mijn psychoses kan. Ik wil mijn verhaal zo laagdrempelig mogelijk houden. Daarom ga ik praten met mensen die momenteel in opname zitten of vertel ik mijn verhaal bijvoorbeeld aan studenten geneeskunde.

Eenhoorn: Wat wens je Chiroleden en -leiding toe?
Wouter: Een positieve mindset, ongeacht wat jullie overkomt. Uit positieve energie zal je altijd meer kunnen halen. Die negatieve gedachten zullen er altijd zijn. Maar als je met je groep een open geest hebt, kan je samen stappen zetten opdat iedereen zich net iets beter kan voelen.

Eenhoorn: Wat mogen we jou nog wensen?
Wouter: Haha, een exemplaar van deze Dubbelpunt!

Eenhoorn: Uiteraard! Die mag je zeker verwachten. Dank je wel, Wouter!