#ThrowbackSunday: een bezoek aan de Chiroreünie in Heibrand
#ThrowbackSunday: een bezoek aan de Chiroreünie in Heibrand
“Chiro zit in je lijf en gaat er niet meer uit”
Dat de Chiro intussen al 85 jaar bestaat, is wellicht geen nieuws meer. Maar heb je er al bij stilgestaan dat betekent dat er al duizenden enthousiastelingen jou voorgingen als Chiroleider en -leidster? Voor al die mensen die ooit hun warme hart met de Chiro deelden, organiseert Chirojeugd Vlaanderen dit jaar vijf grote reünies. Dubbelpunt ging een kijkje nemen in Chirohuis Heibrand en sprak met enkele fantastische Chirovrienden.
“Banaalste traditie ever? Eten uit gamellen!”
Greet nam elf jaar geleden afscheid van verbond Antwerpen. Daar houdt ze mooie herinneringen aan over die nu nog altijd nazinderen. “De SB's en de planningsweekends waren sowieso mijn favorieten”, vertelt ze. “Al kroop daar heel wat voorbereiding in, op het moment zelf amuseerden we ons helemaal.”
Voor haar tijd bij het verbond was Greet vijf jaar leidster bij Chiro Terdonck. “Ik was na enkele jaren als leidster uiteindelijk uitgegroeid tot groepsleiding. En toch is het me niet gelukt om de gamellen te verbannen op kamp. Zelfs mijn dochter, die nu naar dezelfde Chirogroep gaat, eet nog altijd uit een gamel op kamp. Ik vind dat echt de banaalste traditie ever. Bij een gamel moet je veel meer vlakken afwassen dan bij een bord. Ik zal dus echt nooit begrijpen waarom velen daar zo'n fan van zijn!”
Al 43 jaar een prachtig Chirokoppel
Luc en Marleen zijn volgend jaar 40 jaar getrouwd en dat allemaal nadat ze elkaar 43 jaar geleden leerden kennen bij Chiro Ruisbroek. “Wij waren een van de eerste gemengde Chirogroepen, dus dat daar Chirokoppeltjes ontstonden, is niet onlogisch,” vertelt Marleen. “Vandaag zijn er veel meer mogelijkheden waarbij jongens en meisjes elkaar kunnen leren kennen. Er zijn gemengde scholen, sportclubs en allerlei leuke hobbyclubs. In onze tijd was daar nog geen sprake van. De enige plaats waar wij effectief een lief konden opdoen, was de Chiro.”
Dat ze beiden grote fan zijn van de Chiro, blijkt algauw uit de passie waarmee ze hun verhalen vertellen. “De Chiro is iets dat in je lijf zit en er niet meer uit gaat. Na onze dochter gaat nu ook onze zesjarige kleinzoon naar de Chiro. We zijn heel blij om te zien dat hij dat verderzet in onze familie.”
Daarnaast is Luc zelf nog altijd VB bij Chiro Puurs. “Onze dochter is na een tijd bij de scouts en enkele jaren bij de VKSJ terechtgekomen bij de Chirogroep van Puurs omdat die met een leidingstekort kampte,” begint hij te vertellen. “Op kamp hadden ze geen kookouders of andere volwassenen mee. Ik hielp de ploeg uit de nood en sprong bij. Ze vroegen me toen om kamp-VB te worden. Ik weigerde dat. Ik wou geen controlepolitie zijn en hen gewoon hun ding laten doen. Ik stelde voor om kampvake te worden. Eigenlijk is dat wel een beetje zoals een VB, maar kampvake vond ik leuker klinken.”
Over een leuke anekdote die ze af en toe nog eens graag ophalen, moesten de twee niet lang nadenken. “We waren ooit eens op een kampplaats waar er heel veel netels rond de rivier stonden. Om het onszelf gemakkelijk te maken, hadden we al die netels weggehakt om een goede doorgang te creëren. Dat hadden we achteraf gezien toch beter niet gedaan... De boswachter kwam ons vertellen dat die netels deel waren van een experiment van de universiteit om waar te nemen hoe netels groeien langs een stroom. Dat was toch een klein inschattingsfoutje van onze ploeg.”
Bijna 70 en nog altijd vrijwilliger
Dat ze nogal een hevig kind kon zijn vroeger, zei Guusje. Na wat ze vertelde over al haar engagementen binnen de Chiro, verbaast ons dat helemaal niets meer.
“Als achtjarige ben ik gestart als zonnekind bij Chiro SAM uit Antwerpen. Die hobby opende een wereld voor mij. Als kind was ik een heel hevige, een echt deugnietje. De Chiro was dan ook de ideale plek om me uit te leven. Vandaag besef ik maar al te goed dat kinderen die niet naar de Chiro gaan absoluut iets missen in hun jeugdjaren. Die samenhorigheid die er heerst, is geweldig.”
En die samenhorigheid is er bij Guusje nog altijd. “Wij zitten hier op de reünie met acht koppels die elkaar jaren geleden hebben leren kennen in Chiro SAM. Tot op de dag van vandaag komen wij nog altijd elke maand allemaal samen. Dat doen we intussen al bijna 50 jaar. Toen we het leiding-zijn stopzetten, bleven we toch nog actief in de Chiro. Ik ben vijftien jaar mee geweest als kok op kamp en kook vandaag nog altijd als vrijwilliger hier, in het Chirohuis Heibrand. Dat doe ik intussen al 25 jaar.”
Dat Guusje zo'n groot Chirohart heeft, laat ze duidelijk blijken. Ze heeft voor jullie, de Chiroleiding van vandaag, een mooie boodschap. “Ik vind het echt chapeau dat de Chiro nog zo goed blijft leven. Vroeger hadden wij niets anders en was Chiro een van de enige vrijetijdsbestedingen waar we naartoe konden. Vandaag zijn er al veel meer mogelijkheden dus bewonder ik het echt dat de jongeren dat nog altijd doen. Fantastisch!”
“Mijn mooiste herinnering? De Chirotop van 1964!”
Samen met vier andere mannen stond Armand aan een tafeltje trots zijn Chiroverhalen te delen. Hij toonde ons zijn leidingsboekje uit het jaar 1964 (!). Een man die dat al die tijd zo zorgvuldig heeft bewaard, moet wel een geboren Chirovriend zijn.
“Ik heb werkelijk alles te danken aan de Chiro. Tijdens mijn jaren als leider en groepsleider bij Chiro Wilrijk heb ik ontzettend veel bijgeleerd. Vaardigheden die ik mijn hele leven lang heb kunnen gebruiken,” vertelt Armand dankbaar.
“De bivakken waren fantastisch, maar als je 't mij vraagt, is de meest indrukwekkende herinnering die ik heb ongetwijfeld die aan de Chirotop in 1964. Zestigduizend Chirojongeren kwamen toen samen in Antwerpen. Er werd een stoet georganiseerd die vanuit allemaal verschillende plaatsen in de stad vertrok, waarna iedereen samenkwam in het Bosuilstadion. We zongen er met z'n allen een nieuw lied over Top 64.”
