Dienst van het woord

Verhalen om te vertellen (uit te kiezen)

Een sprookje

Er was eens een gezellig land, waar het zelden te koud was of teveel regende.  Een vriendelijk koningspaar regeerde over het volk en iedereen zegde goedemorgen bij de bakker, hield van de maneschijn en feestvieren.

Het koningspaar was niet meer van de jongsten en dacht na over wie van hun drie kinderen, het meest geschikt zou zijn, om hun taak over te nemen.  Ze besloten hen een proef voor te leggen: op 24u en zonder assistentie de mooie ontvangstkamer van het paleis vullen, met wat ze op één paardenkar konden verzamelen.

Het oudste koningskind, een handige prinses vertrok met paard en kar en kwam enkele uren voor de 24 uur voorbij waren, terug.  Ze had de kar torenhoog gevuld met balen stro en droeg die binnen in het paleis.  De vloer van de ontvangstkamer was net gevuld.  Haar ouders vonden het slim gevonden en waren benieuwd naar wat de andere twee koningskinderen zouden meebrengen.

Het stro werd opgeruimd en ook mooi binnen de 24 uur, kwam het middelste kind terug: een inventieve prins.  Hij had grote zakken bij, hoog gestapeld en met touw vastgemaakt op de kar.  De koningin en de koning waren erg nieuwsgierig naar de inhoud.  Het waren ontelbaar veel pluimen!  De prins maakte alle zakken leeg en vulde zo de ontvangstkamer tot aan de raamkozijnen.  Slim gevonden, vonden zijn ouders.  En zacht!

De pluimen opruimen was moeilijker dan het stro opruimen, doch na een tijdje was de kamer weer leeg.  En de jongste prinses, een vrolijke jongedame, kwam terug met een lege kar.  Leeg?  Neen, niet helemaal; er stond een klein doosje op.  Ze wachtte tot het ’s avonds donker was en ging dan de ontvangstkamer binnen: ze opende het doosje, haalde er een kaars uit, stak ze aan en zette ze in het midden van de kamer op de grond.  De ruimte vulde zich met warm licht.

Bewerking: Els Van Doren

Een fabeltje …

Op zeker dag besloten de dieren in het bos dat hun kinderen veel moesten leren om straks de moderne bosproblemen te kunnen oplossen.  Ze installeerden een bestuur dat bestond uit een beer, een hert en een bever.  Dat bestuur moest ervoor zorgen dat alle dieren zouden leren om te overleven in deze wereld die meer en meer door mensen naar de verdoemenis werd geholpen.  Het huurde een egel in die de kindertjes moest opvoeden.  Hij moest ze leren rennen, klimmen en vliegen.

Het eendje was de beste zwemmer – in feite nog beter dan de egel – maar voor vliegen was het heel zwak en rennen kon het helemaal niet.  Omdat het eendje zo slecht was in rennen, vond de egel dat het thuis elke avond twee uur moest oefenen.  Het arme eendje werd daar zo moe van, zijn pootjes begonnen echt pijn te doen, dat het zelfs geen zin had om nog te zwemmen.

Het eekhoorntje was een kei in klimmen, maar was zeer gefrustreerd tijdens de vlieglessen.  De egel wou immers dat het eekhoorntje zou starten van op de grond, terwijl het liever van boom tot boom wou vliegen.  Het geraakte zodanig overstuur dat het na verloop van tijd lusteloos toekeek en niet meer wou meedoen.

De arend was een probleemkind en werd vaak gestraft.  Tijdens het klimmen bereikte hij de boomtoppen vlugger dan eender wie, maar hij wou dit op zijn eigen manier doen.  Daarom zette de egel hem in de hoek met ezelsoren op het hoofd. 

Het konijntje startte als kampioen voor het rennen, maar kreeg een zenuwinzinking van het zwemmen.  Na enkele maanden bleek dat de abnormale paling, die redelijk goed kon zwemmen, klimmen en een beetje vliegen, het troetelkind was van de egel.  Pa prairiehond wou zijn kinderen niet meer laten opvoeden door de egel.  Hij huurde een das in voor wie alle kinderen troetelkindjes waren.  Na een tijd vond de hond steun bij een wild zwijn en samen stichtten ze een privéschool, wat al vlug een succes bleek.  De egel werd wijzer en ging samenwerken met de hond en het zwijn. Alle ouder-dieren in het bos waren opgelucht, toen ze zagen dat hun kindertjes zich gelukkig voelden en veel bijleerden.

Naar De Fever

Bijbelverhalen met vuur

Uit de oude verhalen:

Mozes was gewoon de schapen en geiten van zijn schoonvader Jetro, de Midjanitische priester, te weiden. Eens dreef hij de kudde tot voorbij het steppeland, en zo kwam hij bij de Horeb, de berg van God.

Daar verscheen de engel van de HEER aan hem in een vuur dat uit een doornstruik opvlamde. Mozes zag dat de struik in brand stond en toch niet door het vuur werd verteerd. Hoe kan het dat die struik niet verbrandt? dacht hij. Ik ga dat wonderlijke verschijnsel eens van dichtbij bekijken. Maar toen de HEER zag dat Mozes dat ging doen, riep hij hem vanuit de struik: ‘Mozes! Mozes!’ ‘Ik luister,’ antwoordde Mozes.

‘Kom niet dichterbij,’ waarschuwde de HEER, ‘en trek je sandalen uit, want de grond waarop je staat, is heilig.

Ik ben de God van je vader, de God van Abraham, de God van Isaak en de God van Jakob.’ Mozes bedekte zijn gezicht, want hij durfde niet naar God te kijken.

De HEER zei: ‘Ik heb gezien hoe ellendig mijn volk er in Egypte aan toe is, ik heb hun jammerklachten over hun onderdrukkers gehoord, ik weet hoe ze lijden. Daarom ben ik afgedaald om hen uit de macht van de Egyptenaren te bevrijden, en om hen uit Egypte naar een mooi en uitgestrekt land te brengen, een land dat overvloeit van melk en honing, het gebied van de Kanaänieten, de Hethieten, Amorieten, Perizzieten, Chiwwieten en Jebusieten. De jammerklacht van de Israëlieten is tot mij doorgedrongen en ik heb gezien hoe wreed de Egyptenaren hen onderdrukken.

Daarom stuur ik jou nu naar de farao: jij moet mijn volk, de Israëlieten, uit Egypte wegleiden.’

Mozes zei: ‘Maar wie ben ik dat ik naar de farao zou gaan en de Israëlieten uit Egypte zou leiden?’

Ex 3, 1-11

Het vuur op het altaar moet steeds blijven branden, het mag niet doven.

Leviticus 6:6

Uit de Jezus-verhalen

Nu ging Pilatus het pretorium weer in. Hij liet Jezus bij zich komen en vroeg hem: ‘Bent u de koning van de Joden?’  Jezus antwoordde: ‘Vraagt u dit uit uzelf of hebben anderen dit over mij gezegd?’  ‘Ik ben toch geen Jood,’ antwoordde Pilatus. ‘Uw volk en uw hogepriesters hebben u aan mij uitgeleverd – wat hebt u gedaan?’  Jezus antwoordde: ‘Mijn koningschap hoort niet bij deze wereld. Als mijn koningschap bij deze wereld hoorde, zouden mijn dienaren wel gevochten hebben om te voorkomen dat ik aan de Joden werd uitgeleverd. Maar mijn koninkrijk is niet van hier.’  Pilatus zei: ‘U bent dus koning?’ ‘U zegt dat ik koning ben,’ zei Jezus. ‘Ik ben geboren en naar de wereld gekomen om van de waarheid te getuigen, en ieder die de waarheid is toegedaan, luistert naar wat ik zeg.

Joh. 18, 33b-37