De Commissie Diversiteit interviewde Lies Van Vaerenbergh, een 20jarige studente journalistiek en leidster bij Chiromeisjes Velzeke. 

Interview door Angelique van Commissie Diversiteit

Hoe toegankelijk of accepterend was jou Chirogroep? Hoe ging je coming-out, bijvoorbeeld?

Lies: Ik ben al als aspirant uit de kast gekomen, door te vertellen dat ik een vriendin had. Ik denk dat ik dat als eerste aan iemand van de leiding heb gezegd, die zelf ook een relatie met een meisje had. Dat was wel heftig. Ik vertelde het tegen een andere leidster, maar voegde toe dat ze het nog stil moesten houden. Toen had ik het nog lastig met mijn geaardheid. Ze beloofden me het stil te houden. “Ik ga niets zeggen. Zoek het rustig op jezelf uit. Wij zijn hier voor jou.”  

Soms heb ik eens last van een identiteitscrisis. Ik stapte eens naar m'n leidster toe en vertelde haar: "Dat voelt zo heftig allemaal." – "Je moet je daar geen zorgen over maken, je hebt hier een goede omgeving," vertelde ze mij. Dat was allemaal heel geruststellend.  

Mijn leidingsploeg is vandaag de dag heel open over dit thema. Ook bij onze leden merk ik dat die openheid er wel in zit. Er zijn heel veel vormen van liefde en dat kan tussen verschillende genders en verschillende geslachten. Die openheid is er wel binnen onze Chirogroep. 

Dat is tof. Wanneer vertelde je het aan je mede-aspi's? Heb je daarmee gewacht?

Lies: Ik denk dat ik het niet echt verteld heb. "Ik heb een vriendin", zo deelde ik het mee. Hun reactie was heel chill. 

Ik was vroeger wel redelijk mannelijk op kamp. Er werd niet veel spel van gemaakt. Later werd er wel al eens gelachen. Of ze stuurden grappige foto’s door van kamp: "We hadden het altijd al moeten weten". Die mopjes kun je wel verdragen omdat het een accepterende groep is. Het was nooit kwetsend, of bedoeld om me in een hokje te duwen. Het was luchtig en grappig.

Wat vertel je jouw leden over je vriendin of over jouw seksualiteit?

Lies: De oudere leiding vertelde dat ze 'regenboog' was. Dat vond ik mooi. De eerste keer dat ik het aan mijn leden verteld heb, waren dat tippers. "Ik heb een vriendin", vertelde ik hun. Mijn tippers waren accepterend, maar ook een beetje nieuwsgierig. Een van mijn leden viel op meisjes, daardoor liep het gesprek was los. Nu sta ik bij een jongere afdeling, dat was eerlijk gezegd wel heel spannend. Ik was open , maar ik was wel benieuwd naar hoe ze zouden reageren. De pinkels namen dat op, dachten er twee seconden over na, en accepteerden het onmiddellijk. Mijn leden zijn openhartiger. Een van mijn leden riep ineens: "Ik ben ook lesbisch!" Ik had gewoon gezegd dat ik een vriendin had! Daarna begon ze al over dat ze choco had gegeten. 

Zalig hé, dat dat bij die kleintjes niet meer speciaal hoeft te zijn. 

Lies: Ja, dat is superschattig. Ik heb een Pride-patch op mijn hemd hangen. De leden merken dat op en zeggen dan: "Oh, zo’n leuk vlagje, dat is een regenboog." Dan leg ik uit dat het de vlag voor de LGBT-community is, dat liefde liefde is, enzovoort. Zij staan daar te knikken en zeggen dan: "Zo een mooi patchke." En dan zijn ze weer vertrokken. Dat deert hen zo echt niet. Ik vind dat superleuk. 

Hoe ga je om met stereotypen binnen de Chiro? Stoort dat je soms?

Lies: Ik denk dat dat bij ons echt wel meevalt. Bijvoorbeeld: wij spelen vaak 'het zwangerschapsspel'. Dan verkleden we ons. De leiding zegt al snel: "Verkleed je als man en vrouw." Als er leden vrouw-vrouw of man-man doen, wordt dat zeker toegelaten. "Tof! Doe maar!" Ik denk wel dat er in de spelletjes nog binnen bepaalde rollen gespeeld wordt. Soms krijgen we opmerkingen van onze eigen leden. Bij een datingspel bijvoorbeeld kan je de vraag stellen: "Wie zou je ideale man zijn?" En dan vullen de leden zelf spontaan aan: "Of vrouw?" Ze willen zichzelf niet een bepaalde seksualiteit toeschrijven. Ik let wel op stereotypen in mijn spellen. Je merkt dat de leden daar niet van opkijken. 

Zijn er nog dingen die je beter of anders zou willen zien binnen de Chiro?

Lies: Wij als Chirogroep willen een veilige omgeving zijn. Onze leidingsploeg is divers. Gender in spel blijft een zoektocht. Het ding is: we blijven gesplitst in jongens-meisjes. Als je dus niet een jongen of een meisje bent, hebben we geen andere optie. We willen nog werken aan wat we beter kunnen doen voor onze leden die niet binnen die binaire hokjes passen. We willen de gewoonte aankweken om voornaamwoorden te vragen, en willen leren om bepaalde zaken beter aan te kaarten. Er is altijd ruimte voor verbetering, dat is er in elke situatie. Maar ik denk dat dat een proces is waar je door moet gaan. Wij gaan nu door dat proces met de leidingsploeg. Ik vind dat dat wel mooi zit bij ons. 

Wat is de Pride voor jou? Ben je zelf al naar de parade geweest? 

Lies: Ik ben nog nooit geweest naar de Pride. Ik wou graag in Antwerpen gaan, maar door verschillende redenen geraakte ik er nog niet. Maar de volgende keer ben ik aanwezig!  
Als je na Pride sociale media of het nieuws leest, merk je wel dat er veel commentaar volgt. "Moet dat nu echt?" Ja, dat moet! Ik vind dat de Pride echt belangrijk is. Pride is een feest! Het is liefde van alle soorten vieren. Liefde zou overal geaccepteerd en gevierd moeten worden, en dat is nog niet het geval. De filmpjes en de dingen die ik al gezien heb, zien er altijd de max uit. Dan denk ik: ik wil gaan! 

Zou je met je leidingsploeg willen gaan? Zou je hen mee krijgen?

Lies: Sowieso, daar twijfel ik echt niet aan. Die gaan denken: Pride, leuk, dat ziet er supertof uit! Die komen wel mee! 

Dat is waarschijnlijk nog een extra teken van steun toch, als je met heel de leidingsploeg kan gaan?

Lies: Ja. Toen David Polfliet in Beveren een paar maanden geleden vermoord werd, hebben we getwijfeld om vlaggen aan te schaffen. We wilden tonen dat wij, Chiromeisjes Velzeke, bewegingen zoals Pride maar bijvoorbeeld ook Black Lives Matter steunen. 

Dat is inderdaad een mooi signaal vanuit je Chirogroep. Ik wil graag afsluiten met de vraag: wat zou je nog willen meegeven aan Chiromensen die nog in de kast zitten?

Lies: Neem vooral je tijd en creëer een veilige omgeving voor jezelf. Voel je niet gehaast, want het is iets dat je vooral voor jezelf moet doen. Ik heb gemerkt dat het creëren van een omgeving waarin je jezelf kan zijn – en jezelf kan worden – heel belangrijk is. Je moet daar soms in groeien maar uiteindelijk komt dat echt wel allemaal goed!