'Mensen verwachten nu eenmaal dat meisjes op jongens vallen, hé'

 

Romi is 23 jaar oud, zit 17 jaar bij de Chiro en is 4 jaar leiding geweest. En ze is lesbisch. Of bi. It’s complicated!  Wij vroegen het op de vrouw af.

 

Romi: Ik vind het niet makkelijk om te weten in welk hokje ik pas. In het begin voelde ik me eerder biseksueel maar de laatste jaren denk ik dat ik echt wel meer op vrouwen val dan op mannen. Mensen denken vaak dat ik kan kiezen of ik gevoelens heb voor een jongen of een meisje. Maar dat is het niet, het is geen keuze maar een gevoel. Soms voel ik me aangetrokken tot mannen maar meestal tot vrouwen.

 

DUBBELPUNT: Hoe kwam je erachter dat je ook op vrouwen valt?

Romi: Ik heb meisjes altijd mooi gevonden en dacht wel dat ik er later verliefd op zou kunnen worden. Maar ik linkte dat niet met het feit dat ik weleens lesbisch zou kunnen zijn. Ik dacht dat iedereen dat meemaakte in het leven en dat iedereen daarover twijfelde. Toen ik er rond mijn 19e met een vriendin over sprak, stelde ze voor om op Tinder te gaan. Daar vond ik mijn eerste vriendin. Ik voelde toen al snel dat het geen fase was. We hadden ongeveer een half jaar een relatie.

 

DUBBELPUNT: Hoe heb je je geout in de Chiro?

Romi: Ik heb het eerst tegen een paar mensen gezegd, en er niet bij verteld dat ze het niet mochten doorvertellen. En dan merkte ik elke week dat er weer wat meer mensen op de hoogte waren. Het was de bedoeling dat iedereen het doorvertelde, zo moest ik het niet telkens zelf aanbrengen.

 

DUBBELPUNT: Hoe waren de reacties?

Romi: De jongens vonden dat natuurlijk heel leuk en maakten er geen probleem van. Voor hen was ik sindsdien one of the guys. Hun fantasie kwam naar boven en ze stelden mij vragen als ‘hoe is dat om te scharen?’ en ‘wil je een trio?’. Bij de meisjesleiding maakte het ook niet uit. Al was er één medeleidster van wie ik dacht dat ze het minder begreep. Ze zag het als een verklaring voor het feit dat ik zo aanhankelijk ben. Ze dacht waarschijnlijk dat ik verliefd was op haar, maar dat was dus niet het geval. Sinds ik me geout heb, is onze band anders. Maar we zijn wel nog altijd bevriend.

 

‘Het is moeilijk om tegen je medeleden die je al zolang kent te zeggen dat je anders bent dan zij dachten’

 

DUBBELPUNT: Waren er nog andere holebi’s in je Chirogroep?

Romi:  Ja en nee. Toen we leiding waren, was ik de enige. Maar van de meisjes met wie ik in de leidingsploeg zat, zijn er nu vier meisjes samen met meisjes. Toen ik met hen in de ploeg zat, wist ik daar helemaal niets van. Ze hebben zich pas geout toen ze gestopt zijn met de Chiro.

 

DUBBELPUNT: Dat was anno 2015. Is het nog altijd taboe om holebi te zijn?

Romi:  Ik denk het wel. Het heeft veel met verwachtingen te maken. De meisjes die nu met meisjes samen zijn, zijn allemaal mooie dames die veel aandacht kregen van jongens. Ze werden verwacht om voor de jongens te zijn. Een aantal van hen waren ook samen met iemand van de jongensleiding. En ik denk dat ze, toen ze stopten met de Chiro, niet meer het gevoel hadden dat ze ‘het voorbeeldmeisje’ moesten zijn.

 

DUBBELPUNT:  Hoe komt het dat dat zo moeilijk is om in de Chiro uit de kast te komen?

Romi:  Mensen zitten dikwijls al heel lang in de Chiro en als je acht of tien jaar bent, weet je nog niet of je lesbisch, homo, hetero of biseksueel bent. Iedereen verwacht dus dat je aan de norm zal voldoen en het is heel moeilijk om dan ineens te zeggen: ‘Ik ben toch niet hoe jij dacht dat ik was.’ Ik denk dat het in een nieuwe omgeving makkelijker te zeggen is dat je niet voldoet aan de norm. Alleszins makkelijker dan op je zestiende in de Chiro.

 

DUBBELPUNT:   Hoe zou je daar als leiding op kunnen inspelen?

Romi:  Door er als leiding over te durven spreken en het niet als taboe te zien. En ook door duidelijk te maken aan je leden en je medeleiding dat je openstaat voor iedereen en dat je mag zijn wie je bent.

Het zit soms in de kleine dingen. Op de laatste dag van het kamp was er bij ons bijvoorbeeld altijd een show waarbij iedereen iets moet voorbereiden. De oudste leden wisten dat ik een vriendin had en hadden dat tegen de jongere leden gezegd. Die hadden er een sketch over gemaakt: een jongen wandelde rond iemand en maakte de mop ‘ik draai rond de pot’. Ik wist niet goed hoe ik me daarbij moest voelen of gedragen. Ik vond het niet fijn dat ze met het onderwerp lachten waar iedereen bij was: leiding, leden, ouders en kookouders. En ik vond het jammer dat zij in mijn plaats hadden gekozen dat zomaar iedereen het mocht weten. Ze maken toch ook geen sketch over iemand die hetero is? Ik wist niet goed of ze met mij aan het lachen waren of met de sketch.

Het begint ook bij je eigen taalgebruik als leiding. Soms hoor ik andere leiding dingen zeggen als ‘janet’. Of jongens doen stoer en zeggen soms over andere jongens die niet graag voetballen dat ze een meisje zijn. Als ik dat hoor, spreek ik die leiding daarop aan. Ik zeg er altijd iets van. Maar je kunt mensen natuurlijk ook niet heropvoeden. (Lacht)

 

DUBBELPUNT:  Waarom is het belangrijk dat we met de Chiro meedoen met Chiro@Pride?

Romi:  Ik vind dat iedereen naar de Pride moet komen: holebi’s, maar zeker ook hetero’s. Om te laten zien dat je iedereen respecteert die anders is. En om te tonen dat iedereen gelijkwaardig is. Ik vind het belangrijk dat mensen die niet benadeeld worden óók meedoen. Zo toon je met je leidingsploeg dat je openstaat voor iedereen. Verder vind ik de Belgian Pride ook belangrijk omdat er in veel landen nog geen gelijke rechten voor holebi’s zijn. Als ze zien dat er in België zóveel mensen samenkomen, dan stuur je een boodschap naar andere landen.

 

DUBBELPUNT:  Worden holebi’s vandaag de dag nog benadeeld?

Romi:  Dat denk ik dus wel. Volgens de wet worden we misschien wel gelijk behandeld, maar niet in de praktijk. Je wordt nog vaak lastiggevallen als je op stap gaat met je vriendin en je in het openbaar kust, bijvoorbeeld.

Redenen genoeg dus om met je ploeg massaal af te zakken naar de Belgian Pride in Brussel op 18 mei. Afspraak om 13u30 op de Kunstberg. In Chirokleren!