“Het engagement dat je aangaat, daar ben ik trots op.”

Dat ene laatste examen vlak voor je op kamp vertrekt waardoor je niet kunt helpen bij de kampvoorbereiding, het is heel persoonlijk en toch heel herkenbaar. Maar hoe herkenbaar en universeel is de zoektocht naar evenwicht tussen Chiro en al de rest in je leven precies? Voor Grenzeloos Chiro zochten we het uit bij een internationaal gezelschap. Onze vliegmijlen hoefden we gelukkig niet in te zetten, we vonden hen samen op de General Assembly in Westmalle.
 

Op de internationale kampgrond van Krinkel ben je ze misschien al eens tegengekomen: jeugdbewegingen van over heel de wereld die verenigd zijn onder Fimcap (Google dat maar eens). Tijdens de General Assembly streken ze dit jaar opnieuw samen in België neer om te bespreken hoe alle jeugdbewegingen op internationaal niveau kunnen samenwerken. De ideale gelegenheid voor een boeiend gesprek met Christine (Denemarken), Maria (Malta), Thato (Botswana) en Ruben en Liese (Chirojeugd Vlaanderen).

Van woensdagavond tot zondagmiddag

Het hoeft geen verrassing te zijn dat niet iedereen ter wereld op zondagmiddag spelen organiseert voor jongeren. Zo komt Christine met haar lokale FDF-groep elke woensdagavond samen. Het eerste halfuur kunnen de jongste afdelingen zich voluit uitleven, daarna is het aan de oudere afdelingen. Ook bij ZAK in Malta vullen de workshops en spelletjes anderhalf uur. In Botswana hangt Chiro dan weer heel nauw samen met de kerk en komen ze elke zondag na de kerkviering samen. Minstens één keer per jaar komt leiding uit verschillende parochies samen voor een picknick en workshops. Volgens Thato is het mooi om te zien hoe ze daar hechter worden: “Velen van hen komen op die dagen heel verlegen aan, maar bloeien dan vaak open.”

Eetfestijn, carwash of Folkekirkens Nødhjælp

Als Liese vertelt dat bijna elke Chirogroep wel een jaarlijks spaghetti- of mosselfestijn heeft, moet Christine lachen omdat dat zo Belgisch is. Extra activiteiten organiseren is hen echter niet vreemd. Zo vertelt Christine dat ze elk jaar mee geld inzamelen met Folkekirkens Nødhjælp, een ngo die zich inzet voor minderbedeelden, en dat ze een kerstmarkt organiseren.

Zoals bij vele Chirogroepen speelt bij de ZAK-groep van Maria geld een belangrijke rol om evenementen te organiseren: “Wij zijn altijd op onszelf aangewezen voor financiering. In het verleden hebben we al geprobeerd om subsidies te krijgen van de parochie, het lokale bestuur en de EU, maar het is vaak moeilijk om hulp te krijgen. Daarom zamelen we geld in via een carwash, cakeverkoop, verkoop van plantjes, enzovoort. Het gebouw waar we samenkomen is van ons. Daar hebben we veel geluk mee, want veel andere ZAK-groepen hebben geen eigen plek, maar het gebouw is wel al 120 jaar oud. Het vraagt dus veel onderhoudswerk en geld om dat te financieren.”

Onder de kerktoren

Als we hen vragen hoe hecht hun leidingsploeg is, vertellen Liese en Ruben uit België meteen dat ze een echte vriendengroep zijn die samen naar feestjes gaat. Ze kennen elkaar al van toen ze pas konden lezen. Christine heeft in twee groepen gezeten en vertelt dat er een groot verschil was in hoe hecht ze waren: “De eerste groep bevond zich in een klein dorp waar iedereen elkaar al jaren kent. Nu woon ik in Kopenhagen en in mijn groep daar is het wel moeilijk om heel close te zijn omdat er veel sneller mensen bijkomen en weggaan. Als je nieuw bent in een grootstad is het wel fijn om zo mensen te leren kennen.”

Chiro vs. school en werk

Tijdens het gesprek valt op dat er veel verschillen zijn in hoe hun groepen werken, maar er is er één vraag waar ze allemaal spontaan 'ja' op antwoorden: 'Hebben jullie vaak dingen moeten opgeven voor de jeugdbeweging?' Op het moment dat we dit gesprek eind augustus voerden, moest Ruben als leerkracht eigenlijk op school zijn om het nieuwe schooljaar voor te bereiden. “Ik zei dat ik iets heel belangrijks moest doen voor Fimcap (lacht)”. Toen Maria student was, heeft ze dan weer veel lessen gemist: “Onze ZAK-activiteiten startten vaak rond 18 uur. Daardoor heb ik op de universiteit veel avondlessen gemist. Toen ik dat moest uitleggen aan de proffen, begrepen ze het vaak wel omdat het iets was waar ik veel werk in stak en omdat ik niet gewoon ging luieren. De laatste tien jaar ben ik elke dinsdag van het jaar met ZAK bezig geweest. Achteraf besef je hoe groot dat engagement is: 52 dinsdagen maal 10 jaar is behoorlijk veel. Ik ben daar ook trots op, want dat is het engagement dat je aangaat.”

In tegenstelling tot Maria had Thato niet zo'n probleem om zijn studies met Chiro te combineren. De uitdaging begon voor hem pas toen hij twee jaar geleden begon te werken: “Daarvoor had ik alle tijd om in Chiro te steken, nu moet ik het goed balanceren met de tijd die ik mijn job steek. Om naar de General Assembly te komen, moest ik verlof vragen en dat was niet zo eenvoudig.”

“Ik ben de leukste leerkracht op school dankzij de jeugdbeweging”

Dat ze veel van hun jeugdbeweging geleerd hebben, daar zijn ze het allemaal over eens. Thato vertelt hoe hij na één jaar al gepromoveerd werd tot kwaliteitsmanager wegens zijn vrijmoedigheid, creativiteit en de kunst om met iedereen samen te werken. Ook Christine zegt dat ze door FDF veel beter met mensen kan samenwerken: “Je ontmoet vaak mensen die enkel aan zichzelf denken en die geen compromissen kunnen sluiten. In de jeugdbeweging is compromis vaak net de voorwaarde om te kunnen samenwerken.”

ZAK heeft van Maria dan weer de leukste leerkracht op haar school gemaakt: “Als leraar ben ik dezelfde persoon als ik als ZAK-leidster ben, ik vind dat zelf niet zo bijzonder. Als ik dan vraag aan mijn leerlingen wat ik speciaal doe, zeggen ze dat ik heel interactief lesgeef. We spelen spelletjes in de les en ik behandel hen als jongvolwassenen in plaats van als studenten. Ik probeer wat ik bij ZAK geleerd heb zoveel mogelijk toe te passen in mijn lessen.”

Grenzeloos

Op het einde van het gesprek merkt Liese op dat we allemaal op andere manieren werken, maar dat er weinig verschillen zijn als we nadenken over wat we van de jeugdbeweging leren. Ook het engagement is iets wat ze allemaal met veel plezier opnemen, hoewel het niet altijd eenvoudig te combineren is. Als je dus vlak voor het kamp nog zit te zwoegen op dat laatste examen is er misschien iemand in Denemarken, Malta of Botswana net hetzelfde aan het doen.