Als enige meisje bij de Chirojongens, of als enige jongen in een meisjesgroep. Hoe werkt dat dan? We vroegen het aan Janne Gevaert en David Ramakers. Zij gaven met plezier antwoord op al onze vragen. 

 

Hij vertelt 

 

DUBBELPUNT: Dag David, jij bent als enige jongen leider bij de Chiromeisjes. Je bent nog niet lang bij die Chirogroep. 

David: Klopt! Samen met mijn beste vriendin Céline ben ik leider van de aspi's bij Chiromeisjes Sint-Marten in Sint-Truiden. 

 

DUBBELPUNT: Hoe ervaar je jouw Chironamiddagen als enige jongensleiding? 

David: Ik vind het enorm inspirerend! Elke zondag zie ik hoe mijn medeleidsters een plek geven aan onze leden om de drukte van school, sport, enz. achter zich te laten. Die jonge vrouwen steken – niet alleen op zondag – hun vrije tijd in de Chiro om ervoor te zorgen dat de boel blijft draaien. Maar persoonlijk denk ik dat ik mijn Chirozondagen ervaar als alle andere leiding van een Chirogroep. Samen met mijn medeleidsters en de leden komen wij bijna elke zondag samen om met onze groep te ravotten, met elkaar te praten en gewoon plezier te hebben. 

 

DUBBELPUNT: Is het opzettelijk dat er maar één jongen leider is of is het puur toeval? 

David: Zoals ik al eerder vermeldde, ben ik samen met mijn beste vriendin Céline leiding van de aspi's. Het is dankzij haar dat ik in contact ben gekomen met onze Chirogroep. Voor ik leider werd, ben ik al een paar keer gaan helpen als een medeleidster van haar ziek was of als ze extra handen nodig hadden om de spullen voor het jaarlijks kamp in te laden. Daardoor werd ik uitgenodigd door de groep als er iets te doen was buiten de Chiro. Zo ben ik te weten gekomen dat Chiromeisjes Sint-Marten op zoek was naar nieuwe leiding voor dit jaar. Aangezien ik het wel zag zitten om elke zondag te komen helpen, heeft Céline het voorgesteld op de volgende leidingskring en ben ik – eerder toevallig dus – de enige jongensleiding geworden van onze groep. Van alle leiding ben ik de oudste, maar aangezien dit het eerste jaar is dat ik bij een jeugdbeweging zit, leren mijn medeleidsters mij elke week wel iets bij. Een typische vaderrol neem ik niet op. Ik voel me meer een kinderloze nonkel die zijn nichtjes op bezoek krijgt. (lacht) 

 

DUBBELPUNT: Wat zijn volgens jou de voordelen hiervan? 

David: Ik werp een frisse en andere blik op de dingen. Aangezien ik een jongen ben, kan ik mij wel inbeelden dat ik soms een andere manier van denken en/of aanpakken heb dan meisjes. Ook zelf haal ik hier het voordeel uit dat ik dingen eens van een andere kant kan waarnemen. Als we gaan kijken op grootschalig vlak kunnen we met deze situaties aantonen dat jongens en meisjes geweldig kunnen samenwerken. Wat het 'sterke' geslacht nu ook mag zijn, we zouden ons er eerder op moeten concentreren om een sterke gemeenschap te zijn. Gender, seksualiteit, afkomst of eender wat zou ons in deze maatschappij niet mogen verhinderen om anderen te helpen. 

 

DUBBELPUNT: Wat zijn volgens jou de nadelen hiervan? 

David: De mogelijkheid tot het verstoren van een vertrouwelijke plaats voor meisjes is er wel. Ik heb meteen duidelijk gemaakt aan mijn leden dat ze mogen praten met mijn medeleidsters of de volwassen begeleidsters als ze zich ergens niet comfortabel bij voelen. Het veilige gevoel van de meisjes staat op de eerste plaats. 

 

DUBBELPUNT: Heb je een leuke anekdote die je ons wilt meegeven? 

David: Omdat het mijn eerste keer als lid van een jeugdbeweging is, heb ik nog niet veel kennis van Chirospelletjes. Zo hernoemde ik op mijn eerste Chirozondag het spel olifantentroep tot olifantengroepering. En doordat ik de enige jongen ben en het weleens ter sprake komt dat ik een vriend heb, ontstaat er soms verwarring. Ik heb al de vraag gekregen of ik dan lesbisch ben. (lacht) En op de bonte avond ben ik met de deur in huis gevallen – lees: met mijn gat van het podium gestruikeld – en was het voor het publiek geen verrassing meer dat ik de nieuwe leiding zou worden bij onze Chirogroep. 

 

DUBBELPUNT: Hoe gaan de leden ermee om dat jij de enige jongen bent? 

David: Soms krijg ik nog weleens de vraag van een jonger lid waarom ik als jongen bij een meisjesgroep zit. Wanneer ik de situatie dan uitleg en laat zien dat ik er net als de andere leiding ben om voor leuke Chirozondagen te zorgen, zijn hun vragen helemaal van de baan. Communicatie is enorm belangrijk in die momenten. Door te laten zien aan de leden dat ik opensta voor vragen en een gesprek weten ze dat dit uiteindelijk voor hen niets verandert. Maar overall: fantastisch! De leden zien mij als persoon, als vriend en als leider, en niet enkel als mijn gender. Ik ben meteen door iedereen in de groep aanvaard en heb geen awkward gevoel meegemaakt in de Chiro. 

 

DUBBELPUNT: Ben je van plan om dit nog lang te doen? 

David: Wie weet. Als de toekomst het toelaat, zou er nog wel een tweede jaar in kunnen zitten. Maar de meisjes van Chiromeisjes Sint-Marten weten dat ze bij mij altijd terechtkunnen voor hulp, zelfs wanneer mijn dagen als leider voorbij zijn! 

 

DUBBELPUNT: Bedankt David voor dit leuke gesprek. We wensen je nog veel succes bij de Chiromeisjes van Sint-Marten! 

 

Zij vertelt 

 

DUBBELPUNT: Dag Janne, jij bent leidster bij Chirojongens Don Bosco in Torhout. En dat als enige meisje. Dat is niet altijd zo geweest, je was daarvoor leidster bij de Chiromeisjes. Hoe heb jij die overgang ervaren? 

Janne: Het was een grote verandering en dat had ik niet verwacht. Het was anders dan bij de meisjes, maar zeker niet slechter. Ik merk wel dat ik een minder goede band heb met de leden dan bij de meisjes. Dat vind ik wel ergens jammer. We hebben gelukkig een hechte leidingsploeg. 

 

DUBBELPUNT: Wat zijn volgens jou dan de grootste verschillen? 

Janne: Mijn leden van nu zijn veel verlegener. Als ik hen tegenkom op straat durven ze me minder vaak aan te spreken. Daarnaast merk ik dat de werking bij de leiding anders is. Ik had het gevoel dat de meisjes beter georganiseerd waren. Pas op, uiteindelijk gebeurt alles wat moet gebeuren. Onze groepsleiding neemt wel veel meer taken op zich, bij de meisjes werd dat verdeeld. 

 

DUBBELPUNT: En hoe zit dat dan op kamp? 

Janne: Daar zit het grootste verschil. Het kampprogramma is minder uitgebreid bij de jongens dan bij de meisjes. Dan schrijven ze gewoon een spelnaam op, maar dat kon ik niet. Ik typ het programma mooi uit en heb alles voorbereid, zo ben ik het gewend. We spelen in onze Chirogroep veel meer met alle leeftijden samen in een grote groep, waarschijnlijk omdat onze groep gewoonweg kleiner is. Bij de Chiromeisjes was dat bijna onmogelijk omdat we met zo veel waren. En de jongens drinken ook wel wat meer pintjes (lacht). 

 

DUBBELPUNT: Heb je het gevoel dat een meisje in een jongensgroep een goede toevoeging is? 

Janne: Ik vind van wel, zeker naar de ouders toe. Je merkt dat het voor ouders een geruststelling is als ze weten dat er naast de stoere leiders ook een leidster meegaat op kamp. Ik ben dan een beetje een moederfiguur voor hen. Ik hield bijvoorbeeld de medicatie bij deze zomer. Af en toe hebben de jongens nood aan een meisje in de groep die haar mond durft open te trekken. 

 

DUBBELPUNT: De ouders reageerden er dus positief op, maar hoe reageerden de leden zelf? 

Janne: In het begin hoorde ik vaak “Eikes, een meisje”, maar uiteindelijk zijn ze wel blij dat ik hun leidster was. Na een tijdje waren ze dat gewoon. 

 

DUBBELPUNT: Bedankt voor het gesprek, Janne, en nog veel plezier als 'moedertje' van Chirojongens Don Bosco in Torhout!