Waar anders dan in de Chiro...

De kinderen gingen allemaal op in het vrij spel.

Van op een afstandje keek ik toe en hield zo de boel in de gaten.

Onze enige tweedejaars ribbel was druk in de weer met een stokpaard,

dat hij voor de gelegenheid had uitgedost met een politiehelm uit de verkleedkoffer.

Een beetje verder ging een ander groepje ribbels intens op in hun spel met een touw dat was blijven slingeren na gebruik door de tito’s.

De speelclubbers maakten voor de vijfde week op rij hetzelfde kamp achter de boom met twee doeken en wat bamboestokken.

Enkele jongens speurden ondertussen in de zandbak naar de verloren schat van een zeerover.

Een andere leider kwam naast me staan

en wees op een rakwi die een soort voetbal aan het spelen was.

‘Waar anders dan in de Chiro’, zei hij, ‘kijkt niemand raar op als je met je voeten in twee lege kartonnen wafeldozen tegen een moussen bal probeert te sjotten?’

Daar stonden we, midden in de speeltuin. Armen over elkaar en leidingsfluitje rond de nek. Glimlachend bekeken we de chaos.

En we zagen dat het goed was.



(Herlinde Meerbeek)