Vele Chirogroepen gaan al meerdere decennia mee en konden daarvoor altijd op de hulp rekenen van leid.st.ers die ondertussen oud-leiding zijn en misschien zelfs al kinderen bij de oud-leiding hebben. Wij spraken met twee oud-leidsters uit Voortkapel die de Chirohanddoek al lang in de ring hebben gegooid, maar die tijdens het ophalen van hun verhalen terug in de tijd worden gekatapulteerd en even hard lachen als de 18-jarige meisjes van toen.

Door Romy

Dubbelpunt: Dag Els en Sibylle, ik heb horen vertellen dat jullie elkaar al een hele tijd kennen. 
Els: Dat klopt! Ik ken Sibylle al meer dan veertig jaar en wij kennen elkaar van bij de Chiro. 

Dubbelpunt: Dat is al een hele tijd geleden. Hoe was het om toen leiding te zijn? 
Sibylle: Keitof! Wij waren echt een hechte groep en spendeerden het hele weekend samen. Soms zaten wij zelfs op woensdag op JeVo, het Chiroheem, om samen te kaarten. Ons weekend begon op vrijdag om 18 uur, want dan was het mis. Om 19 uur startte de leidingskring en om 20 uur begon de fuif. Overal in de Kwarekken waren wij erbij. Wij reden zelfs met tien man in de auto naar Turnhout. Dat waren echt grellige tijden. 
Els: Ik weet nog dat wij naar Noorderwijk naar de fuif gingen. Sibylle had haar auto geparkeerd aan de kerk, de mis was juist voorbij en mijn ouders kwamen buiten. “Is ons Els er niet bij?” vroegen ze. Jawel, maar ik lag gewoon in de koffer.

Dubbelpunt: Hadden jullie die zotte kuren ook al toen jullie nog leden waren? 
Sibylle: Ja, wij voelden ons altijd stoerder als we samen waren. 
Els: Wij waren wel de waaghalzen van de groep. Sibylle en ik hebben als tiptiens op tweedaagse ooit zelfs ingebroken in Hotel Britannique in Anseremme. 

“Wij voelden ons altijd stoerder als we samen waren”

Dubbelpunt: Wat?! Daar willen wij het fijne van weten! 
Els: Wij hadden overdag met onze groep de Lesse afgevaren met kano’s en zochten bij aankomst een overnachtingsplaats. Toen we het hotel passeerden, zagen we dat het raampje bij het toilet openstond. Wij zijn dan via een ladder naar binnen geklommen en hebben zo de voordeur geopend voor de rest van de groep. We vonden het er eng, omdat het hotel leegstond, en hebben al onze spullen op één kamer bij elkaar gelegd en de deur op slot gedaan.
Sibylle: Toen we de deur weer wilden openen, lukte dat niet. Het slot zat vast! Dus dan zijn Els en ik over een glazen afdak gekropen om langs een gat in een ander raam weer binnen te geraken. We hebben geprobeerd om de deur langs de andere kant open te krijgen, maar dat is niet gelukt. Alle anderen moesten ons dus volgen langs het afdak. 
Els: Ja amai, dat was echt spannend!
Sibylle: En uiteindelijk ben ik nog moeten teruggaan, want ik was onze fles limonade vergeten!

Dubbelpunt: Ik vermoed dat het niet de enige gekke stoot is die jullie uitgehaald hebben? 
Els: Nee, wij hadden altijd wel ideeën. Met Kapelkade, ons jaarlijks Chirofeest, organiseerden we een stoet door Voortkapel. Elke wijk had een wagen gemaakt die meereed in de stoet. Wij wilden graag meerijden in een cabrio, dus toen hebben we het dak van Sibylle haar auto gezaagd en zo reden we met wat Chirovolk door de straten van Voortkapel. 
Sibylle: Die auto had zijn beste tijd gehad, maar wij tijdens de stoet ook, hoor. 

Streken

Dubbelpunt: Een vos verliest zijn haren wel maar zijn streken niet. Is dat bij jullie ook zo? 
Els: Wij zijn heel rustig geworden nu (lacht). Nee, die zottigheid is nog niet lang weg, want enkele jaren geleden zijn wij met de oud-leiding nog op weekend geweest naar de zee. Wij reden toen met de bus naar Middelkerke en hebben lawaai gemaakt van Voortkapel tot aan de zee. Wij riepen een zin van de voorkant van de bus naar de achterkant en in het midden zaten dan de stoorzenders. Die buschauffeur was op het einde van de rit helemaal zot gedraaid. 
Op dat weekend moesten we ons ook verkleden in het thema ‘zee’. Ik was verkleed als zeemeermin. We wilden ’s nachts op een feestje vertrekken zonder te betalen en zijn allemaal snel naar buiten gelopen. Ik liep door de straten van Middelkerke in mijn zeemeerminkleed en ben dan snel de duinen in gelopen. Vicky, een andere oud-leidster, belde om te zeggen dat ze bij de politie zat en dat wij allemaal naar het politiebureau moesten komen. Ik was echt bang dat ik in mijn zeemeerminkleed een mugshot moest laten maken. Bleek dat het allemaal een grote grap was en dat Vicky onder één hoedje had gespeeld met de baruitbater. Ze hadden alles wel betaald maar hadden ons doen geloven van niet. We hebben dus gelopen voor niets, maar moeten er nu nog altijd om lachen. 
Sibylle: Ja, of weet je nog toen we die 'rupsenplaag' gepland hadden? Wij gingen ooit op oud-leidingsdag in Achel. We hadden daar een complot met een kaasboer en een commissaris. De commissaris en de boer zijn naar de kampplaats gereden om iedereen te laten evacueren, omdat er zogezegd een rupsenplaag was. De boer is toen met alle leden en de leiding op de kar naar het dorpsplein gereden, waar wij stonden te wachten om aan het spel te beginnen. Wij hebben toen ferm naar ons voeten gekregen van de leidster van de ribbels, omdat zij snel-snel alle rugzakjes van die ribbels had moeten klaarmaken. Toen konden ze er niet om lachen, maar die rupsenplaag, daar praten ze nu nog over. 

“Ik pluk nu nog altijd de vruchten van mijn tijd bij de Chiro”

Dubbelpunt: Door de jaren heen zijn er heel wat dingen veranderd in de Chirowerking. Zijn er dingen die jullie nu beter of slechter vinden? 
Sibylle: Nu hebben ze een gsm, maar ik weet niet of dat een vooruitgang is.
Els: Ik vind van niet. Wij hadden vroeger geen gsm en ik vind dat ook nu niet nodig. Maar ja, de tijden zijn veranderd.
Sibylle: Wij moesten vroeger een brief schrijven en ik vind dat dat wel zijn charme heeft. 
Els: Zeker! Dan zit de groep ’s avonds wat meer bij elkaar om te babbelen over de afgelopen dag in plaats van zich af te zonderen om naar huis te bellen. Ik moet ook niet weten wat mijn dochter tijdens haar kamp doet. Geen nieuws is goed nieuws. 

Als je ’t mij vraagt

Dubbelpunt: Welke boodschap zouden jullie nog meegeven aan de leiding van nu? 
Els: De leiding van nu zal hun tijd bij de Chiro even leuk vinden als wij die van ons, maar het is wel heel anders. Geniet gewoon van elk moment en haal alles eruit.
Sibylle: Geniet ervan, want het is een tijd die voorbijvliegt en nooit meer terugkomt. 

Dubbelpunt: “Als je ’t mij vraagt: Chiro”, geldt dat nog altijd voor jullie? 
Sibylle: Jaaa hoor! De Chiro verandert je leven. Als je niet in een jeugdbeweging gezeten hebt, dan heb je toch heel wat gemist. 
Els: Ik vind dat je bij de Chiro moet zijn als je jong bent. Je wordt er sterk en zelfstandig door. Ik pluk nu nog altijd de vruchten van mijn tijd in de Chiro. Ik ken nog altijd heel veel volk, doordat ik toen ook heel sociaal was en vrienden had in andere Chirogroepen. We hebben er heel veel tijd in gestoken, maar je krijgt er zoveel voor terug.

Dubbelpunt: Dat horen we graag. Bedankt voor dit gesprekje!