Een andere Chirovrijwilliger zei me ooit dat die nooit Chirovoorzitter zou willen worden. “Dat zijn zotten, die dat doen!” Maar misschien zijn we allemaal wel ‘zot’.
 

Want laat ons eerlijk zijn, het is soms zottenwerk, vrijwilliger zijn bij de Chiro. In de gemiddelde leidingscarrière organiseer je meerdere kampen, meer dan honderd wekelijkse activiteiten, weekends met je afdeling, Chirofuiven, feestjes, eetavonden en nog zoveel meer. Je werkt samen met je medeleiding, met scholen, andere vrijetijdsverenigingen en Chirogroepen uit de buurt. Je leert hulp vragen en oplossingen zoeken. Maar niet alleen. Nooit alleen.

Want niemand kan in hun eentje een kamp organiseren. Het vervoer naar de kampplek. De kampplaats jaren op voorhand vastleggen. Zorgen dat de ouders op de hoogte zijn van welk kind welk slaapgerief nodig heeft en vrachtwagens regelen om alles ter plekke te krijgen. Medische gegevens bijhouden en elk kind bij de juiste maaltijd de juiste medicatie voorschotelen. Een EHBO-koffer bij elkaar sprokkelen. Contact onderhouden met de lokale brandweer en het gemeentebestuur voor mocht er zich een noodsituatie voordoen (overstromingen en een wereldwijde pandemie, iemand?). Zorgen dat iedereen goed en lekker eten krijgt én dat allemaal met een beperkt budget. Je komt in aanraking met zaken waar leeftijdsgenoten nog nooit van gehoord hebben. Van brandverzekeringen tot subsidiedossiers, van bouwaanvragen tot fuiflicenties: er komt veel meer kijken bij leiding zijn dan spelen. Je vergadert, je overlegt, je koppelt terug, je bespreekt, je beslist. Samen. In groep. En onderweg beleef je de mooiste avonturen.
 

En dan hebben we het nog niet gehad over die ribbel die ’s avonds op je schoot kruipt omdat die zijn ouders mist. Over het kabouterhuisje dat je samen met de speelclubbers bouwde en waar ze zo trots op zijn. Over het zelfgeschreven lied dat je met de rakwi’s zingt aan het kampvuur en de moed die je hen daarvoor insprak. Over die ene onzekere tito die helemaal alleen de spooktocht wandelde. Over de keti’s met wie je het zotste nachtspel beleefde, waarover ze jaren later nog zullen praten, wanneer ze nog eens terugdenken aan de tijd van toen. Of over de aspi’s, die fietsend op weg naar het kamp een ware emotionele en fysieke strijd moesten leveren, maar die samen de eindstreep haalden.
 

Al twee jaar wordt er in de media gesproken over essentiële beroepen. Kunnen we dan misschien van vrijwilligerswerk een essentieel niet-beroep maken? Want wat zouden we tenslotte zijn zonder vrijwilligers? Zonder Chiroleiding? Geen knotsgek spel op zaterdag of zondag. Geen leuke dansjes, mooie liedjes of absurde verkleedpartijen. Niet ravotten in de modder en afgespoeld worden met de tuinslang voor je thuis binnen mag. Geen plek om veilig te experimenteren en grenzen op te zoeken. Niet tien dagen op kamp, zelfstandigheid leren zonder ouders in de buurt.
 

Een andere Chirovrijwilliger zei me ooit dat die nooit Chirovoorzitter zou willen worden. “Dat zijn zotten, die dat doen!” Maar misschien zijn we allemaal wel ‘zot’. Bloed, zweet, tranen. Lange nachten, vroege ochtenden. Verantwoordelijkheid voor de veiligheid en gezondheid van tientallen, honderden kinderen. Uit liefde voor spelen, gewoon omdat we het zot graag doen.
 

Sluit me maar op en gooi de sleutel weg. Ik ben graag ‘zot’!

Emilie, in naam van jullie trotse voorzitters

Wij zijn zot van jullie, onze fantastische vrijwilligers, zonder wie dit alles niet mogelijk zou zijn. DANK U!