Een kampbezinning van Chiro Pendoender.

Inhoud

Woord vooraf. 2

Een inkeermoment. 2

Een duidingsmoment: 'De zandzak' 2

Een doe-moment. 3

Een symbool 3

Opening van het kamp – vlaggengroet. 3

Zending

 

Woord vooraf

Het woord 'bezinning' heeft vele betekenissen. Googleman kan die al na enkele klikken geven. Het is je even beraden, raad vragen, antwoorden zoeken.  Het kan ook berouw tonen zijn. Beseffen wat je doet en hoe je je gedraagt. Je scherpt je bewustzijn, je onderzoekt je eigen geweten.  Je komt tot een helder inzicht, misschien wel tot inkeer. Je vindt een nieuwe kalmte. Je komt misschien zelfs tot meditatie. Je krijgt misschien wel spijt of zelfs wroeging.  Maar het opent in elk geval deuren voor overleg om samen te bouwen aan een betere wereld, en dat begint bij jezelf en zeker ook in jouw afdeling.

In deze bezinning zullen we het hebben over samen kamp maken, door ons bewust te zijn van wat ons prikkelbaar maakt maar nog meer van wat dat kan voorkomen, wat voor een stevige basis kan zorgen. Uiteindelijk willen we zoeken naar wat ons identiteit geeft en ons verbindt.

 

Een inkeermoment

We plaatsen een aantal momenten, mogelijke toestanden op kamp in de kijker ... waarop telkens geprikkeld gereageerd wordt.

Situatie 1
De leider is duidelijk al wat moe na het vele werken op kamp. Maar de energierijke kids blijven maar vragen stellen, tot de leider geïrriteerd reageert: “Hou nu eens vijf minuten je mond en laat mijn hoofd met rust!”

Situatie 2
Een lid wil niet meespelen. De leider stelt wel tien verschillende activiteiten voor, maar niets staat het lid aan. Tot de leider zegt: “Wanneer kunnen wij eens iets goed doen voor jou? Je toont geen respect voor onze inzet. Trek je plan!”

Situatie 3
Leden willen spontaan spelen. Eén is duidelijk aan het uitleggen hoe het spelletje zal verlopen. Een ander lid maakt zich plots, uit het niets, heel kwaad en geeft een duw aan degene die aan het uitleggen was: “Waarom moet jij altijd zeggen hoe alles moet lopen? Je bent de baas niet!”

De zingever licht toe:
Als je tien dagen moet samenleven, is er minder 'ik-tijd' en is er heel veel 'wij-tijd'. Dat is vaak heel leuk maar helaas niet altijd. Als je er goed over nadenkt, dan besef je misschien ook dat het zelfs tijdens het werkjaar soms al moeilijk is. Veel heeft te maken met je situatie thuis, maar ook met je karakter, met wie je bent. Soms spreken mensen van de kleine kantjes. Bespreek even in je afdeling welke de mogelijke struikelblokken zijn voor jullie op kamp. Jullie leiding weet al waar het fout gelopen is het voorbije jaar. Kunnen jullie nu even nadenken over hoe je dat op kamp kunt verbeteren?

 

Een duidingsmoment: ‘De zandzak’

De zingever gaat in dialoog met de leden:
“Ik heb hier iets meegebracht. (Een kussensloop, een zak, enz.) Heeft iemand een idee wat het kan zijn? Het is een zandzak. Waarvoor worden zandzakken gebruikt? Om dingen vast te leggen, om water tegen te houden, om een muur te bouwen ... In de oorlog boden zandzakken ook bescherming en beschutting aan de soldaten.

Maar dit is een lege zak. We moeten hem nog vullen. Je kunt er van alles in stoppen maar je moet een inspanning doen. Als we een stevige basis willen leggen voor een goed kamp, dan is het goed dat we zoals daarnet even nadenken over wat er fout kan lopen. Maar een stevige basis veronderstelt een engagement, een beetje extra inzet om het toch maar te doen lukken. Het mag dus niet bij loze woorden blijven. We moeten beloven aan elkaar dat we er samen werk van maken.

 

Een doe-moment

In de groep zullen de leden en de leiding met elkaar spreken. Ze krijgen een lege zandzak. Ze hebben alcoholstiften in twee kleuren. Ze spreken af welk(e) engagement(en) ze echt willen aangaan. Dat schrijf je in kernwoorden op de zak in de ene kleur. Bij wijze van 'contract' zet elk lid en iedereen van de leiding met de andere stift hun naam op de zak. Als ze klaar zijn, gaan ze samen de zandzak vullen. Het woord ‘samen’ is hier van groot belang: elk lid moet minstens een handvol zand in de zak doen. Het is geen verhaal van enkelen, maar van iedereen: iedereen moet bijdragen.

Je spreekt ook af wie kort zal vertellen waarover het in de groep ging. Misschien het beste iemand van de leiding, om het zinvol te houden. Bij de oudere afdelingen kan dat ook een lid zijn, maar de bedoeling is niet dat ze daar verlegen staan te lachen of de boel in het belachelijke trekken. Het is uiteindelijk toch een bezinning.

 

Een symbool

Op het plein staat al een paal in de grond die op kamp zal dienen als vlaggenmast. Aan de basis is die omwonden met prikkeldraad.

Zingever:
Op elk kampterrein verschijnen er deze dagen vlaggenmasten tussen alle tenten en speelruimtes. Dat is belangrijk, daarom staan ze vaak centraal op de kampplaats of het formatieplein. Wie het kampterrein betreedt, ziet zo onmiddellijk wie er aanwezig is: scouts, KSA of uiteraard ook Chirogroepen. Je kan dat zien als “dit is van ons en van ons alleen”, maar meer nog dan dat betekent het “dit is wie wij zijn, wees welkom.” Die identiteit is belangrijk. Op kamp gaan is een samen-verhaal. Wie willen wij met onze groep zijn, waar staan wij als Chirogroep voor? Wie op bezoek komt, kan zich daaraan spiegelen. Andere Chirogroepen voelen zich een stuk met ons verbonden, maar ook scouts en KSA kunnen zich op een of andere manier verbonden weten. Maar dat zal verschillen naargelang de identiteit van hun groep.

Een vlaggenmast is wel alleen maar een gewone paal als we ons niet van dat alles bewust zijn. Goed dat we ons daarover even hebben bezonnen. Onderaan is er rond de vlaggenmast wat prikkeldraad. Dat herinnert ons aan het begin van deze bezinning, waar we het hadden over de zaken die ons ergeren, die ons boos maken, die ons prikkelbaar maken. Als we ons daar goed bewust van zijn, dan kunnen we dat omzeilen.

Op de zandzakken hebben we genoteerd wat we willen doen om het kamp zo goed mogelijk te laten verlopen. We hebben er onze naam op gezet en we hebben elk wat zand in de zak gedaan. Door je naam te zetten, teken je een contract. Je onderschrijft wat je met je afdeling afgesproken hebt. Je gaat dus akkoord en moet je eraan houden. Door samen de zak te vullen, ben je ook letterlijk in beweging gekomen. Stilstaan is achteruitgaan. Als je dat wilt doen slagen, moet je er actief aan meewerken.

De afdelingen komen nu telkens hun zandzak aanbrengen en vertellen daarbij wat ze afgesproken hebben, hoe zij zullen zorgen voor een geslaagd kamp. De zandzakken worden zo aan de basis gelegd dat het beetje prikkeldraad net niet helemaal verdwijnt.

Beste allen, als we samenwerken, dan beschermen we onszelf tegen die prikkelbare momenten. We zorgen voor veiligheid. Maar die veiligheid is broos. Zand vreet aan die zakken en sowieso gaan na lange tijd ook die zakken kapot. Tien dagen zal wel lukken. Als iedereen zich tien dagen inzet, dan blijft het risico op prikkelbaarheid verborgen. Maar we moeten goed beseffen dat het aanwezig is.

 

Opening van het kamp – vlaggengroet

De vlag had altijd al een belangrijke rol bij de Chiro. De eerste vlaggen droegen in het groot het Christusmonogram. Dat lijkt wel op een p en een x, maar het zijn de eerste twee letters X (Chi) en P (Rho) uit de Griekse schrijfwijze van het woord Christus.

De XP-vlag was ook een oorlogsvlag. Die werd zelfs al door Romeinse keizers gebruikt. De Chirojeugd werd in de beginjaren ook bestempeld als een leger van jonge christenen om op die manier de boodschap van de Kerk uit te dragen.

In de jaren zestig verdween die religieuze invulling van de Chirovlag. Ze was niet langer het symbool van een achterliggend geloof maar werd het teken van de groep. Net daarom heeft ze vandaag nog haar grote belang in ons midden. Net daarom vinden we het niet leuk als de vlag geroofd wordt of zo. Daarom verdient ze ook vandaag nog de nodige eerbied. De Chirovlag is geen handdoek, geen poetsvod, en ze hoort niet thuis in de verkleedkoffer.

In de Chiro staat spelen boven alles. We gaan dus niet overdrijven: er moet geen eed afgelegd worden aan de vlag, er moet ook geen trouw gezworen worden. Toch zijn er een aantal belangrijke tradities, ook in de Chiro, en zeker op kamp. Denken we maar aan de vlaggengroet 's morgens en 's avonds. Soms is er ook een vlaggenwacht, bij ons nemen de VB's de vlag 's nachts mee in bewaring.

Om het kamp goed in te zetten en die traditie verder invulling te geven, nodig ik nu graag de VB's uit om de vlag in ons midden te brengen. Laten we ook allemaal rechtstaan en het kamp officieel starten met die eerste vlaggengroet.

De VB's brengen de vlag binnen en trekken die op terwijl de leden 'Ik blijf in Chiro geloven' zingen. De VB's kunnen dat leiden.

 

Zending

De zingever sluit de bezinning af door ons op kamp te zenden.

Jongens en meisjes, leiders en leidsters, kokjes en VB's, beste ouders en sympathisanten. Aan de vooravond van het kamp zijn we – zoals de traditie het wil – gestart met een bezining. We stonden stil bij wat ons prikkelbaar maakt, maar we probeerden vooral ons daarvoor te behoeden door na te denken over hoe we dat kunnen vermijden, door ons te engageren en in beweging te komen.

Met de vlaggengroet zijn we officieel gestart, met onze groep. Op kamp respecteren we elkaars 'ik' maar we weten dat het vooral een 'wij-verhaal’ moet zijn. Ons bewust van dat alles zijn we klaar voor tien onvergetelijke dagen.

Net als vorig jaar zal het symbool van vandaag ook het hele kamp aanwezig zijn op de kampplaats, midden op het formatieplein. Zo word je elke dag herinnerd aan de boodschap van vandaag en kan je telkens opnieuw je best blijven doen. Denk daaraan.

Ik wens jullie allen een deugddoend, plezant en onvergetelijk kamp en geef nu graag het woord aan de groepsleiding voor de laatste schikkingen.

De groepsleiding kan nu nog de laatste schikkingen meedelen.