Op zondag je leden eens goed te grazen nemen, maakt zo'n Chironamiddag nog leuker dan hij al is. Kinderen kunnen toch zo goedgelovig en naïef zijn. Herkenbaar voor jou? Je bent niet alleen! Dubbelpunt ging op zoek naar goede verhalen van Chiroleiding die de leden al eens iets wijsmaakt.

Nachtspel om 22.30 uur

“Op kwiksweekend moesten onze leden hun horloges afgeven zaterdagochtend. Na het avondeten hadden we de klok een uur later gezet. We hadden namelijk een avondspel gepland en wilden de leden laten geloven dat het een echt nachtspel was. We lieten hen om 21.30 uur naar bed gaan, maar het was dus nog maar 20.30 uur.
We zetten de klok nog een uur verder en gingen na een half uurtje naar hun kamer, waar ze uiteraard nog bal aan het houden waren. We gaven een preek dat het al twaalf uur was, hoog tijd om te slapen dus. We lieten onze gsm met het uur op zien. Ze waren echt onder de indruk, want jee, het was al midden in de nacht. Een halfuurtje later zijn we hen dan met veel lawaai uit bed gaan halen. We riepen luid dat het nachtspel was en dat ze snel naar beneden moesten gaan.

Uiteraard vroegen ze hoe laat het was. We lieten onze gsm zien, die ondertussen op 00.30 uur stond terwijl het nog maar 22.30 uur was. Schitterend was het! De kwiks waren volledig mee en we hoorden hen tegen elkaar giechelen dat het echt heel laat was en dat dit wel heel cool was.

Na het spel kregen ze hun horloge terug. Eén slimmerik keek naar de tijd: 23.15 uur. Hilariteit bij de leiding en verontwaardiging bij de kwiks. Die verontwaardiging was van korte duur, want we hoorden hen tegen elkaar zeggen dat ze blij waren dat we het zo gedaan hadden, anders zouden ze veel te moe zijn.”

De speedboot van Sinterklaas

“Het kwam voor ons niet uit om de Sint voor 6 december te laten langskomen. De kids geloven dat hij dan al terug naar huis is, dus we moesten wel iets verzinnen. We vertelden dat de Sint was teruggekomen met zijn speedboot. Ze waren echt onder de indruk dat de Sint speciaal voor hen terugkwam. Twee pinkels hebben zelfs heel schattig Piet bedankt omdat ze zoveel moeite deden.”

De magische neus van de leidsters

Eliane was pinkelleidster (ribbels, n.v.d.r.) en herinnert zich ook een hilarisch voorval. “Een pinkeltje vroeg hoe laat het was. Ik had net op mijn horloge gekeken, dus ik kon meteen antwoorden. Het pinkeltje vroeg hoe het kon dat ik dat zomaar wist. Ik antwoordde dat leidsters het uur kunnen ruiken. De pinkel was stomverbaasd en liep meteen naar haar vriendinnen om het verder te vertellen. Hilariteit alom.”

Leidsters wonen in de Chirolokalen

Flore nam de ribbels beet. “Een kindje vroeg wat er gebeurde als haar mama haar te laat kwam halen. Ik antwoordde dat ze dan in de Chiro moest blijven slapen. De pinkel vroeg of de leidsters er dan nog waren. Ik antwoordde dat wij allemaal in de Chiro woonden, dus dat we er natuurlijk allemaal waren. Ze was volledig onder de indruk en zei dat ze al zin had om leidster te worden en in de lokalen te komen wonen. Zalig toch?”

Snottebellen zorgen voor gele tanden

“Tijdens het vrije halfuurtje betrapte ik eens een groepje kinderen dat gezamenlijk in hun neus aan het peuteren was”, vertelt Emmelien. “Ik vond dat ontzettend vies en ging hen er dus op aanspreken. Bleek dat de meisjes snottebellen aan het uitwisselen waren en die van elkaar eens wilden proeven. Uiteindelijk zouden ze dan stemmen op wie het lekkerste snot had. Daar stond ik dan als leidster, met mijn mond vol tanden en braakneigingen onderdrukkend. Omdat ik niet meteen kon bedenken hoe ik daar in godsnaam op moest reageren, maakte ik hen wijs dat al wie snottebellen eet later vieze en gele tanden krijgt. Dat vonden de leden precies geen fijne gedachte. Ze beloofden me om het nooit meer te doen.”

Moe van de nachtwacht

Kinderen die immens vroeg wakker worden op kamp. Je kent hen wel, hé? Leider Thomas mocht dat vorige zomer ondervinden. “Het was 5.30 uur 's ochtends toen ik na een nachtje veel te lang blijven plakken eindelijk in mijn bed kroop. Een halfuurtje later zaten de eerste kinderen al rechtop in hun bed en begonnen ze uiteraard te babbelen. We werden pas om 8 uur gewekt door de verantwoordelijke leiding, dus ik hoopte toch nog twee uur te kunnen slapen. Ik zette me rechtop op mijn matras en vertelde de leden op zachte toon dat leider Thomas nog niet zo lang in zijn bed lag omdat hij de hele nacht de wacht had moeten houden over het kampterrein. Daar keken die kleine jongens zo hard naar op dat ze meteen weer muisstil waren. Zo kon ik toch nog enkele uren verder slapen. Gelukkig maar, anders was de opening nóg erger geweest.”