“Soms maken we in de Chiro wel grapjes over mijn hoofd, omdat ik veel vergeet” 

 

6 oktober 2015. Het Chirojaar was nog maar net gestart, het was nog aan het nazomeren. Hét moment voor een wandeling met paard. Of toch niet helemaal. Een zwaar ongeval zorgde ervoor dat Estée-Camille de helft van haar keti-jaar miste. 

 

Tijdens een wandeling met mijn paard werd ik aangereden door een auto. Het paard is op slag gestorven en ik werd afgevoerd naar het ziekenhuis. Ze hielden me drie weken in een kunstmatige coma, omdat ik anders te veel pijn zou hebben. Een stuk van mijn schedel is weggehaald zodat de druk op mijn hersenen zou verminderen. Toen ik uit mijn coma werd gehaald, waren al mijn bilspieren weg, dus ik moest alles opnieuw leren. Leren wandelen, leren eten en slikken, en zelfs een beetje leren spreken. Dat allemaal tijdens een lange revalidatieperiode in Gent, wat niet bij de deur is. 

 

In die periode heb ik de Chiro echt hard gemist. Chiro en paardrijden waren namelijk de twee belangrijkste dingen in mijn leven, en plots lukte dat allebei niet meer. Ik kon niet naar de Chiro, maar de Chiro kwam wel naar mij. Al was Gent een uur rijden, er is veel Chirovolk over de vloer geweest. De keti's kwamen vaak langs, samen met mijn toenmalige leiding. Ze hadden een eenhoorn-onesie mee, dat vond ik echt cool. Ik heb die nog altijd. 

Ook nadien steunde iedereen me enorm. Ik kreeg veel berichtjes om te vragen hoe het met mij ging. Ik wou heel snel terugkeren naar de Chiro en dat mocht tijdens de kalmere activiteiten. Mijn leiding bleef wel bezorgd. Bij harde pleinspelen moesten ze me tegenhouden omdat ik mezelf zou forceren. Toen vond ik het niet zo fijn om aan de zijkant te zitten, maar eigenlijk hadden ze wel gelijk. 

 

Nu doet mijn been soms nog pijn, dus daar moet ik wel voorzichtig mee zijn. Ik heb nog veel hoofdpijn. Deze zomer ben ik op de laatste avond van het kamp vroeg in mijn bed gekropen omdat ik te veel pijn had. Soms maken we er in de Chiro wel grapjes over. Over mijn hoofd, omdat ik veel vergeet. 

 

Chiro als je vangnet

Sneeuwbalgevechten tot het winterzonnetje ondergaat. Modderspelen waarbij elk stukje huid ingekleurd raakt. Rechtdoortochten tot elk schijnbaar onoverkomelijk obstakel overwonnen is. Verven met vingers als penselen op levende canvassen. Pleinspelen die zelfs je felste leden afmatten. Kleine hartjes die hand in hand een schriktocht trotseren. 

 

Dat is Chiro, toch? Ravotten en uitdagen, ontdekken en bijleren. 

 

Maar voor velen is Chiro zoveel meer dan spelen op zondag. Het is een vriendengroep die je door moeilijke tijden sleurt. Het is een plaats waar je jezelf kan zijn, en waar iedereen welkom is. Chiro is enkele uren per week eindeloos plezier maken, en een vangnet voor wie dat extra beetje steun wel kan gebruiken. 

 

Er zijn voorbeelden genoeg van groepen die zich van hun beste kant laten zien. Er is de Chirogroep die een pastafestijn organiseert, waarvan de opbrengst de ziekenhuiskosten van een lid met een erfelijke ziekte moet helpen dragen. Sommige groepen treffen op Chironamiddagen, tijdens weekends of op kamp maatregelen om hun leden met een fysieke beperking te laten deelnemen aan hun activiteiten. Een groep organiseert een thema-avond om twee leidsters die in het buitenland gaan studeren een financieel duwtje in de rug te geven. Een andere groep gaat op zondagnamiddag samen spelen met kinderen uit een opvangcentrum voor vluchtelingen. Chiroleiders organiseren een benefiet om hun verlamde vriend weer op de fiets te krijgen, waarbij ze bezoek kregen van oud-wielrenner Eddy Merckx.  

 

Steekt jouw Chirogroep iemand een hart onder de riem? Laat het ons weten via dubbelpunt@chiro.be!