Net over de taalgrens ontmoetten we Alice On The Roof. Je kent haar misschien wel van 'Oprechte Leugens' van Tourist LeMC, waar ze vlotjes in Antwerps zingt. Maar die Waalse zangeres heeft gelukkig al meer van de wereld gezien dan Antwerpen.
Vlam: Hoe ben je terechtgekomen in de muziekwereld?
Alice: Ik zing al van kinds af aan. Mijn ouders besloten om me in te schrijven bij het koor van ons dorp. Ik zong namelijk de hele tijd alle liedjes van tekenfilms na. Ik ging met veel tegenspartelen, maar ben toch gebleven tot mijn 18 jaar! Ik vind zingen in groep geweldig, maar ik wou eens testen of ik in staat was om alleen te zingen. Daarom schreef ik me in 2014 in voor The Voice Wallonië. Ik won helaas niet, maar creëerde er een goede muzikale band met een van de coaches: Marc Pinilla. Hij stelde uiteindelijk voor om samen te werken. We hebben als test een cover opgenomen van ‘Princes’ van Oscar & The Wolf. En omdat we het zo goed met elkaar konden vinden, hebben we samen aan mijn eerste album geschreven.
Vlam: Je moedertaal is het Frans, maar toch heb je ervoor gekozen om voornamelijk in het Engels te zingen. Leg eens uit?
Alice: Het voelde natuurlijk aan om in het Engels te zingen. Ik ben op uitwisselingsjaar geweest naar de Verenigde Staten, dus ik voel me comfortabel genoeg om in die taal te zingen. Op muzikaal vlak ben ik iets meer Engelstalig gezind dan Franstalig. Zo luister ik veel naar Scandinavische artiesten zoals Sigur Rós, Aurora en Bjork. Zij zingen ook in het Engels. Soms ook wel in het IJslands, maar dat lijkt me niet zo'n goed idee voor België. (lacht) Voor mij lijkt het alsof je in het Engels over intieme dingen kan praten, maar toch op een of andere manier een afstand kan bewaren tot wat je vertelt. Voor mijn tweede album wou ik eerlijker zijn over dingen die me echt raken. Daarom koos ik ervoor om in het Frans te zingen. Ik kreeg zelfs de kans om eens in het Aantwaarps te zingen met Tourist LeMC. Dat was een supertoffe ervaring omdat ik wel Vlaams leerde op school, maar het toch niet zo goed kan spreken. Het was nogal een uitdaging, want zelfs als ik op mijn Franse accent lette, slaagde ik er niet altijd in om het te verstoppen. Maar ik leerde Tourist beter kennen en hij is echt een supergoede artiest!
Ik heb nooit in een jeugdbeweging gezeten en daar heb ik wel wat spijt van
Vlam: Je hebt voor een tijdje in het buitenland gewoond, in Oregon. Hoe beviel het je daar?
Alice: Ik ben via een uitwisselingsprogramma naar daar gegaan. Voor ons was de regel: als je vertrekt, moet je gezin zelf een uitwisselingsstudent binnenhalen. Mijn ouders vonden het een geweldige ervaring. En ik? Ik heb het mooiste jaar van mijn leven beleefd! Je kiest niet waar je naartoe gaat en ook niet in welke familie je terechtkomt. Dat is best wel eng, maar zo overwin je makkelijk je angst voor het onbekende en kan je niet lang verlegen zijn. Ik belandde in een klein dorpje aan de Oostkust. Bij de mormonen. Het schoolsysteem is er wat gek: naast wiskunde volgde ik er koken, robots bouwen en jazz. En het leukste: er was een koor zoals in de film ‘Glee’, waar je solo's kon zingen en er een choreografie was voor elk lied. En met Kerstmis gingen we dan op straat zingen zoals je dat in de Amerikaanse series ziet. De Amerikanen zijn veel minder verlegen en gereserveerd dan wij. Ik was in het begin een zeer introvert persoon, maar na een tijdje liet ik me volledig gaan en bloeide ik meer en meer open. Ja, ik ben zelfs geëindigd met de titel 'Prom Queen'! Ik onderging er echt een metamorfose. Helaas bracht dat ook tien kilo extra mee. Lang leve de VS! (lacht) Ik ben wel dankbaar dat ik in België woon: iedereen heeft hier recht op sociale zekerheid, gezondheidszorg en een betaalbare opleiding.
Vlam: Wat is je favoriete plekje om tot rust te komen?
Alice: Haaa, de plek die mij tot rust brengt ? Ik moet even toegeven dat ik soms nog wat kinderlijk ben. Mijn favoriete plaats is Disneyland. Als ik in Frankrijk moet optreden, durf ik er weleens te passeren voor ik naar huis terugkeer.
Vlam: Heb jij ooit in een jeugdbeweging gezeten?
Alice: Officieel niet. Daar heb ik wel spijt van! Ik zeg ‘officieel niet’, want in het vijfde en zesde middelbaar was ik zo jaloers op mijn vriendinnen in de Patro en de scouts dat ik hen vergezelde op kamp. Ik zat dan in de kookploeg en maakte de fishsticks. (lacht)
